Etappe 18: Over pufverplichtingen, karakter eigenschappen en morele overwinningen.

Jawel, beste Tourvolgers, de dag van die je wist dat komen zou! Via helikopter en privéjet van witwas goeroe Frits van Eerd, ex-topman en aandeelhouder van hoofdsponsor Jumbo, is Wout van Aert met de wiedeweerga vertrokken uit de Tour. De pufplicht riep, dus snelde Wout naar zijn, op ontploffen staande, Sarah in Herentals. De formatie Jumbo-Visma moest het vanaf vandaag dus met een man minder doen. Een aderlating die vooralsnog geen gevolgen lijkt te hebben de verdediging van Vinnegaard’s gele trui.

De etappe zou bijna saai in de plooi zijn genaaid door de sprintersploegen. Lange tijd bleef de situatie onveranderd, met Campenaerts, Asgreen en Abrahamsen die met een minieme kloof van een dikke minuut op het peloton, als ware het een gemengde ploegentijdrit, zich voor de lens van de televisiecamera’s posteerde. Dat zou het dan zijn dachten we allen, de uitkomst zou vast staan, gelijk zoals de gewone burger altijd moet opdraaien voor de verspilzucht van de elite, zou een paar kilometer voor de meet de kopgroep voorbijgestoken worden door de sprinttreinen van het peloton en Jasper Philipsen zou dan met z’n handen in de lucht over de streep komen. Maar terwijl Simon Geschke, die de dag ervoor nog net op tijd voor de bezemwagen uit finishte, afstapte, bleek dat niet iedereen de noodzaak voelde om zich daarin te berusten.

Onze hoop in saaie wielerdagen, Pascal Eenkhoorn, voelde zich instinctief geroepen om aan te vallen, dat is wat hij namelijk doet, proberen te winnen, aanvallen! De steeds verder naast zijn zadel zittende – naast z’n schoenen lopen kan niet want die zitten vast in de pedaalclips – Belg Philipsen sprintte achter de Nederlander aan, sneed intimiderend de weg af en voelde de behoefte het alleenrecht op een sprintetappe op te eisen. Natuurlijk waren we niet al te kritisch over zijn zwabberende sprintoverwinningen omdat die nu eenmaal grotendeels mogelijk gemaakt werden door de magnifiek snelle voorbereidingen van Van der Poel, maar de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen, spatte vandaag als onuitstaanbare karaktereigenschap uiteen op de beelden vanuit de helikopter live op het televisiescherm.

”Neen, mijnheer Philipsen iemand afsnijden, de weg versperren, om hem te beletten aan te vallen, behoort helemaal niet thuis in de topsport. Je kunt er achteraan rijden (als je dat kunt), inhalen en nog harder rijden dan degene voor je (als je dat kunt), maar een blokkade proberen te bewerkstelligen door iemand steeds verder naar de kant van het wegdek te manoeuvreren resulteert, wat mij betreft, tot ingrijpen van de wedstrijd jury. Er wordt heel veel geklaagd over de veiligheid in het peloton, het publiek, de motoren en het parcours, maar misschien moet er eerst eens paal en perk gesteld worden aan het gedrag van bepaalde renners.

Uw onraadreporter is niet de enige die kritiek had op deze bizarre actie. “Een renner pesten die wil aanvallen is echt dom”, is het oordeel van de Belgische podcastmaker Benji Naesen. Ook het oordeel van VTM-koersanalist Jan Bakelants laat weinig aan de verbeelding over: “En maar leuteren over veiligheid ondertussen.” De revanche kwam gelukkig enkele kilometers later, Eenkhoorn reed alsnog weg van het peloton en kon later met behulp van ploegmaat Victor Campenaerts aansluiten bij de koplopers Asgreen en Abrahamsen. 

Wat een prachtige ironische uitslag zou er in het verschiet liggen. Het peloton misrekende zich, of eigenlijk hadden Philipsen en een paar andere sprinters gewoonweg de energie van hun ploeg verbruikt in de achtervolging op de vier koplopers. En nee, Eenkhoorn werd niet de dagwinnaar, ondanks het sterke werk van zijn team collega Campenaerts, moest hij het in de sprint afleggen tegen Kasper Asgreen. De morele overwinning was echter wel voor de aanvallers, waarbij Asgreen het mooie fatsoen had om tijdens het gebruikelijke interview na de aankomst ook de medevluchters in zijn rijtje bedankwoorden te benoemen.  Philipsen en zijn kornuiten kwamen te laat, ook met Van der Poel in het team bleek het niet mogelijk om de achterstand op tijd weg te werken. Heerlijk, wat een mooie uitkomst!