Nu het einde van de 2024 editie van de Tour nadert, beste wielervrienden, ontspruiten zich, niet allen bij uw reporter, onzekere toekomst beelden ten aanzien van de wielersport. Waar hebben we de afgelopen drie weken eigenlijk naar gekeken? Sport of een wetenschappelijk experiment, en heeft de populariteit van het individueel gravel rijden daar iets mee te maken?
Komt er langzaam een kentering in de benadering van het hard rijden op de fiets, waarbij de invloed van doctoren, medische meetapparatuur, digitale communicatie, gegevens overdracht en levensbedreigende voedselpatronen inmiddels een veel grotere factor op overwinningen hebben dan instinct en individueel talent om “de koers te lezen”. Een groot gedeelte van het succesvol wielrennen hangt af van ploegbudgetten, medische staf, windtunneltijd, hoogte stage (of nagebootste hoogte stage door middel van inademen door de slang van een duur apparaat), kortom het geld. De mogelijkheden van de teams liggen mijlen ver uit elkaar, in het dagelijks leven noemen we dat oneerlijke concurrentie, in het sportcircuit dus competitie vervalsing.
Het hard rijden op een fiets over gravelweggetjes staat als wedstrijdsport nog in de kinderschoenen. In Nederland mogen we ons gelukkig prijzen met een bondscoach die de menselijke maat benadering voorstaat en het is te hopen dat het commerciële circuit met ASO als grootste bedreiging, geen vat krijgt op deze mooie sport. Het individueel presteren, zelfredzaamheid en plezier hebben, staan binnen het “alternatieve” wereldje van gravel coureurs nog boven aan de lijst.
In tegenstelling tot het, inmiddels als “wetenschappelijke zoektocht naar de ideale fietser” verworden, professionele wielrennen, lijken de gravel wedstrijden meer op de oorspronkelijke Tour de France van weleer – waar coureurs hun eigen banden moesten plakken of reparaties uitvoeren, asfalt wegen in de bergen een uitzondering waren - waar de individuele sporter zich kon onderscheiden door het maken van de juiste keuzes gedurende de koers.
Door de chaos in Nice, het ondoordringbare bastion van afzettingen, files, en met de Fransche slag georganiseerde start in de kustplaats, ontvouwde vanochtend de voorbereidingen in een logistiek drama, waardoor de start moest worden uitgesteld. Terwijl de activistische investeerder Elliott Investment Management een "aanzienlijk" belang genomen in koffieketen Starbucks en met eigen plannen voor verbeteringen komt – minder personeel, goedkopere ingrediënten, lagere lonen – in de hoop daar zelf grote winsten mee te boeken, opende de multinational een filiaal in het boven Porto gelegen, Vila do Conde Fashion Outlet, het 30ste bruine bagger verkooppunt in Portugal. Avontuurlijk ondernemen hoeft helemaal niet slecht te zijn, maar om nou te adverteren met een kartonnen beker vol drab voor 3 Euro, terwijl je op iedere straathoek een etablissement hebt waar je voor 80 cent een overheerlijke echte (porseleinen) kop koffie kunt kopen, getuigd meer van Amerikaans trumpiaanse hoogmoed dan gezond ondernemingsverstand. Uiteindelijk wint het pure altijd van het gemodificeerde, en uw onraadreporter vermoed dat op de lange termijn dat ook geldt voor de wielersport.
Terwijl ze bij Adidas maar weer eens bezweken door de Israëlische uitgeoefende druk om een Palestijns model uit een campagne te halen, werden de Tourvolgers aangenaam verrast met Wilco Kelderman als patron in een kopgroep. En ja, ijdele hoop, dat begrijpt uw verslaggever ook wel, maar je vraagt je toch af wat de invloed, qua energie, van al dat nodeloos kopwerk in vlakke etappes voor effect heeft gehad. Uiteindelijk wint Pogacar gewoon weer. Nou ja, met dank aan het team van Evenepoel, dat de knuppel in het hanenhok gooide en daarmee bijna een minuut verloor op, een zich herpakkende, Vingegaard, die daarmee met wat meer zekerheid aan de moeilijke tijdrit van morgen kan beginnen. Het lijkt er op dat Evenepoel een beetje teveel vertrouwde de waarden die het computertje op z'n fiets aangaf, het lijkt dat de jongere generatie renners het lezen van tegenstanders, het aanvoelen van de koers en het eigen instinct steeds minder weten te gebruiken.
Het is al vaker geprobeerd. Het creëren van de ideale mens voor verschillende omstandigheden en uitdagingen. De experimenten verspreiden zich over vele onderdelen van de maatschappij, zoals gedrogeerde Amerikaanse soldaten zonder vrees om te sterven, drugs in het brood van een Fransche bakker waardoor een heel dorp aan hallucinaties ten onder ging of de poging tot het in elkaar knutselen van ideale mensch, tijdens een van de donkerste tijden. Al die uiterste pogingen om een wielrenner tot een als robot fungerende, programmeerbare mens op de fiets te maken zijn net zo beangstigend. Was het vroeger nog een kwestie van valsspelen door allerlei lichamelijk versterkende vormen van doping, is het nu een uiterst doorgeslagen vorm van medische wetenschap waarbij ook de menselijke aspecten als instinkt, pijngrenzen, het zelfstandig maken van beslissingen, emotie en gevoel, worden vervangen door computer geanalyseerde waarden die beslissen of de grens van het mogelijke is bereikt. Als de waarden aangeven dat het kan, is dat de aanleiding tot het verstrekken van orders vanuit het data centrum van de ploegleiders en doctoren.
Renners zijn al iedere vorm van vrijheid verloren door het constant invoeren van “wearabouts”, beschikbaar zijn op ieder moment van iedere dag voor een doping controle, het bijhouden van alle processen en waardes die af te lezen zijn uit bloedonderzoeken in een paspoort dat alle geheimen van het lichaam prijsgeeft, met uitzondering als ze een hart probleem hebben door alle inspanningen, door wetenschap vormgegeven trainingen en afgemeten voeding. Nee, dan komt het plotseling als niet opgemerkt probleem voor de dag, vaak als het al te laat is. Als renners zoveel individuele klasse hebben dat ze zich weinig aantrekken van de controle waanzin van hun werkgevers, iets wat binnen elke andere bedrijfstak dan sport tot oproer en kamervragen zou leiden, worden ze omschreven als eigenzinnig, eigenwijs en moeilijk te coachen.
Natuurlijk zal het grote geld en een appartement in Monaco of Andorra al die vrijheidsbeperkingen en verlies van integriteit naar de achtergrond verdringen, nou já, tot dat je plotseling, zonder medische waarschuwing levenloos op straat ligt en je door een eenvoudige ambulancebroeder met een defibrillator een tweede kans krijgt om toch nog je kinderen te zien opgroeien. U merkt wel, beste wielerliefhebber, het is een onderwerp dat hoog zit bij uw verslaggever. Er zal iets moeten veranderen in de wielersport, het zal weer een sport moeten worden in plaats van een commercieel gedreven wetenschappelijk experiment. We moeten terug naar de basis van het competitief fietsen. Een renner met talent, uithoudingsvermogen, koersslimheid, een veilige fiets en gelijke kansen aan de start van een wedstrijd, een echte wedstrijd zonder beïnvloedingen van metertjes, computers en ongelijke trainingsmogelijkheden en ondersteuning. Het moet weer een mensensport worden.
Welnu, voor de Tour van 2024 is de uitslag wel bepaald. Morgen nog even een tijdrit om de laatste dag-winnaar aan te kunnen wijzen, de truienceremonie met de reeds bekende winnaars en de schavotscene waarbij ook vrouwen, vriendinnen, eventuele zoontjes, dochtertjes of non-binaire kinderen en misschien wel een huisdier, mee kunnen vieren in de vreugde.
Sommige kunnen relaxed op de fiets naar huis, tenzij er natuurlijk nog financiële rondjes rond de kerk gereden moeten worden in België of Nederland. Het was een mooie, beetje surrealistische Tour met Fellini en Picasso achtige taferelen en uiteindelijk winnaars die verdiende te winnen.
Historisch door een Afrikaanse groene trui, onvermijdelijk door een Sloveens gele trui, hoopvol door een Belgische witte trui en strijdlustig door een Ecuadoraanse bolletjes trui. We zullen ze morgen allemaal nog een keer individueel zien schitteren!
En laten we beginnen met het verbieden van de oortjes. Gewoon de voorsprong weer met een krijtje op een bord schrijven en achterop de motor tonen aan de koploper(s).
BeantwoordenVerwijderen