Welnu, beste
Tourgazet Plagiato lezers, we moeten het eens hebben over goesting, zoals de
Belgen dat noemen. Gusto, een woord dat ook hier op het platteland van Portugal
regelmatig in een conversatie voorkomt. De wil om te winnen, de honger naar
succes, passie en wilskracht, alles dat wat ontbrak aan de mentaliteit die de
geletruidrager tijdens de laatste beklimming van deze Tour de France. Het
zenuwachtige achterom kijken naar een renner die geen concurrent meer is, de
bijna surplace en het onvermogen om ook eens op de manier van een gewone
sterveling, op gevoel de sportieve strijd aan te gaan. Over een paar decennia
weet men heus nog wel de goed voorbereidde, niets aan het toeval overgelaten,
technisch en planmatig sublieme overwinningen in 2022 en 2023 van het
Jumbo-Visma team te herinneren.
De Fransche wielerliefhebbers benoemen over 20 jaar beslist andere
gedenkwaardige ogenblikken uit deze Tour dan wij Nederlanders. Wat zal ons nog
op het netvlies staan? De aanvalslust van de Belg Campenaerts, de emotionele
overwinning van Wout Poels, het interview van Mohoric, en misschien wel de
ontdekking van de Oostenrijker Gall die uit het juiste hout gesneden bleek te
zijn en ooit in de gele trui over de meet zou komen in Parijs.Wielrennen is een passie sport, geen passieve sport. Kijk naar de populariteit
van de Franschman Pinot, nooit een Tour gewonnen maar toch een held, gehuldigd en
aangemoedigd door tienduizenden fans tijdens zijn allerlaatste col beklimming
in de grootste ronde.
Vingegaard heeft de ronde van Frankrijk gewonnen. Dankzij z’n eigen talent en
trainingsarbeid, maar voor een heel groot deel ook door de beste technische,
voedingskundige en facilitaire ondersteuning die überhaupt mogelijk is, en het
beste team van zorgvuldig gesorteerde en getrainde pionnen die absoluut geen
biertje drinken of een grammetje te veel eten op een rustdag. Berekenend,
technisch vooruitstrevend, gedisciplineerd en een maniakaal doorgevoerde
energievoorziening leidde tot het ultieme succes van 1 man. Ook de ronde van
Spanje zal wel gewonnen worden door een kopman van Jumbo-Visma, en ook die
prestatie van een niet-Nederlander zal wel in de wielergeschiedenis boeken
komen. De vraag is of we al die inzet van de vervangbare pionnen, die wellicht
3 overwinningen van de 3 grote rondes bewerkstelligen, gaan herinneren. Uw
onraadreporter denkt zomaar van niet.
Na generaties wielerliefde doorgeven, worden vooral de heldendaden herinnert en
als anekdotes, voorzien van videobeelden, vertelt aan het nageslacht. Hennie
Kuiper met een kapotte fiets langs een kasseipad in Parijs-Roubaix, een op
het podium staande bolletjestruidrager Johnny Hoogerland met ontelbare
verwondingen en hechtingen nadat hij door een volgauto het prikkeldraad in werd
gekatapulteerd. Joop Zoetemelk die een kus krijgt van Dries van Agt na het
winnen van de Tour de France, maar meer nog zijn ongelofelijke
wereldkampioenschap. Een uithuilende Gerrie Knetemann op de zelfverheerlijkende schouders van Mart Smeets, Laurens ten Dam als gemummificeerde
renner, Tom Dumoulin in de roze trui als winnaar van de Giro d’Italia en Jan
Jansen natuurlijk, al is hij net als Wout Wagtmans die Gino Bartali uit het
wiel reed inmiddels meer, een in zwart-wit beelden opgeslagen, “stukje” wielergeschiedenis.
Wat te denken van de veroordeelde tabak smokkelaar Wim van Est die
na zijn celstraf wielrenner werd, 3 maal Bordeaux-Parijs won en een etappezege
plus de gele trui pakte in de Ronde van Frankrijk, waar hij een dag na zijn
overwinning tijdens de afdaling van de Col d'Aubisque in een ravijn stortte.
Nou dat zijn memorabele wielerverhalen van lang geleden die nog steeds tot de
verbeelding spreken. De overwinningen van Vinnegaard gaan echt dat rijtje, direct
voor de geest haalbare, op het netvlies ingebrande gebeurtenissen, niet halen.
En natuurlijk zal de Deense opsomming zowel de Tour de France van 2022 als die
van 2023 bevatten, het had echter nog meer memorabel kunnen worden, had
Vinnegaard op de laatste beklimming in de Vogezen iets meer “ballen” gehad, om
me er maar met een platte uitdrukking vanaf te maken.
Wielrennen is een
verlengstuk van het echte leven, zwaar, vol gevaren, vaak deprimerend vruchteloos
maar met af en toe een succes. Hoe zeer verstrengeld de basis van het hard
fietsen is met de gemeenschap waaruit ze is ontstaan kun je zien en voelen in
het Baskenland, Vlaanderen en ja, Eritrea. Natuurlijk hoort daar een gezonde
vorm van nationalisme bij, sterker nog regionalisme, als dat een goed woord is.
Iedere gemeenschap heeft z’n eigen helden en favorieten en soms, heel soms,
worden die grenzen overgestoken door familiebanden, toevallige ontmoetingen of
memorabele gebeurtenissen. Zo wordt Mathieu van der Poel ook aangemoedigd in
het Fransche geboortedorp van zijn grootvader, zijn er Spaanse of Italiaanse
renners die in Vlaanderen een fanclub hebben en kregen de overwinningen in deze
Tour van Bilbao, Poels en Mohoric een extra dimensie en respectvol applaus van
een over het algemeen best wel empathisch publiek (met uitzondering van de
selfiestick narren en meelopende blote konten gekkies).
Het peloton als
een verlengstuk van de maatschappij, met zowel verdrietige, mooie, spannende,
rare, ongevoelige, passievolle, pijnlijke en succesvolle gebeurtenissen. Helaas
is die wereld van pedaalridders ook niet gevrijwaard van uiterst meedogenloze
en betreurenswaardige voorvallen die de toekomst voorgoed veranderen. Zo kwam de
17-jarige Italiaanse renner Jacopo Venzo zwaar ten val kwam in de 48e Junioren
Rundfahrt in Oostenrijk en overleed aan zijn verwondingen. In tegenstelling tot
bij het “echte mannen werk”, waar er de volgende dag gewoon weer wordt
opgestapt om deel te nemen aan de volgende gevaarlijke afdalingen, werd de
rittenkoers in Oostenrijk wel geannuleerd. Soms weegt een mensenleven en de
gevolgen voor familie, vrienden, ploeggenoten en de rest van het peloton,
zwaarder dan de commerciële belangen, soms ook niet.
Oh ja, beste
wielervrienden, Pogacar won voorspelbaar de sprint van Vingegaard en Gall in de
20
ste etappe, Ciccone stelde zijn bolletjestrui veilig en Michael
Woods heeft op de valreep de hoogste snelheid, 110,1 kilometer per uur, in deze
Tour de France laten noteren. Jumbo-Visma knecht Wilco Kelderman melde dat het
geel voor Vinnegaard een hoogtepunt is in zijn eigen carrière, bijna gelijkwaardig
aan zijn derde plaats in de Giro, waar hij persoonlijk wel voor zijn prestaties
werd beloond. Voor uw onraadreporter is die opmerking een van de bewijzen van
de “robotisering” en anonimiserende harnas methoden waarbij getalenteerde
wielrenners als wattage pionnen worden ingezet. Begrijpelijk dat renners als
Sam Oomen, voor wie wielrennen ook nog gewoon een passie is, hun geluk bij
andere ploegen met meer menselijke maatstaven gaan zoeken. Het is
wetenschappelijk gezien een hele prestatie om, als een soort Formule 1 team,
niets aan het toeval over te laten, maar uiteindelijk ook een doodlopende weg
omdat wielrennen, naast ultieme prestaties, nu eenmaal ook gaat over verhalen
schrijven. Menselijke verhalen die generaties later nog worden verteld, waar
standbeelden worden opgericht, boeken worden gepubliceerd, museums worden
ingericht en sportgeschiedenis wordt geschreven.
De Tour de France van 2023 zal worden herinnerd als een enerverende, soms
spannende en vooral succesvolle wedstrijd voor de aanvallers en om de speciale verschillen
in de korte tijdrit. Rest ons nog de zegetocht met champagne links te laten
liggen en in te schakelen bij de VRT of NOS als het peloton de Champs-Élysées opdraaid.
We gaan zien of Van der Poel zijn beloning krijgt voor al het harde werk hij
heeft verricht voor zijn Belgische zigzag, aanvaller-klemrijdende sprint kompaan.
Wat de uitslag ook moge zijn, het klassement is bekend, de winnaars van de
klassementstruien zijn bekend en we gaan in 1 ruk verder met de Tour de France
Femme, waarbij het zomaar eens zou kunnen zijn dat Annemiek van Vleuten het
gaat presteren alle, ja alle 3, na de Vuelta en Giro, rondes te winnen. We
gunnen het haar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten