Soms moet men de
beslissing nemen om te stoppen, om op te houden met dat wat zich aan de horizon
bevindt na te jagen. Dat is pijnlijk als je eigenlijk precies op de plek bent
waar je thuis hoort, zoals Fabio Jakobsen, maar door tegenspoed de wedstrijd –
tijdelijk in zijn geval, dat komt wel goed volgend seizoen bij de DSM ploeg –
aan je voorbij moet laten gaan.
Als je talent en doorzettingsvermogen hebt, komt er vanzelf een volgende kans,
een volgende competitie of wedstrijd. Natuurlijk kun je op verschillende
manieren gedwongen worden om te stoppen, om medische redenen (na een val
partij) en angst zou eigenlijk ook een reden moeten zijn, bijvoorbeeld als je
gewoonweg onzeker met 80 kilometer per uur van berg af raast. Overmacht en vooral
externe factoren zijn vaak een slechte raadgever om een “functie elders” te
prefereren in plaats van de handschoen weer op te nemen en de volgende battle
aan te gaan.
Het is een
bijzonder slag mens, die individuen van wie de optelsom van talent, arbeidsethos,
gedrevenheid en vooral eigengereidheid en zelfkennis leiden tot sublieme
prestaties in verschillende disciplines. Van der Poel en Van Aert behoren echt tot
die categorie terwijl daarnaast vele zich onterecht die verscheidenheid aan
talent toedichten. Een goede diplomaat is helemaal niet automatisch een goede
minister, een directeur van een hulpverleningsorganisatie is niet perse een
goed mens en je kunt nog zo’n vooraanstaand wetenschapper zijn maar dat maakt
je op voorhand al een beroerd politicus. Sprinters weten van zichzelf dat ze
geen klimgeiten zijn en weten dat ze op hoge bergen altijd achter de feiten aan
zullen moeten fietsen. De oplossing die men daarvoor uitvond is “de bus”, een
tot elkaar veroordeelde selectie binnen het peloton waarbij de minst zwakke
schakels zich ontfermen over zij die de dikke sprinters dijen over de cols
moeten sleuren.
De “bus” is een veilige plek en een ieder die plaatsneemt behoort daar
daadwerkelijk thuis. Anders dan, bijvoorbeeld op het Haagse pluche, is
overlevingsstrijd, het ongemak en de soms letterlijke pijn, geen reden om de
volgende dag niet weer precies hetzelfde te doen. Jasper Philipsen ploegt zich
voort, de ene pedaaltrap na de andere, en komt, ondanks de persoonlijke haat-mails
en bedreigingen, gewoon boven waar de bolletjesvlag hangt, stort zich daarna in
een afdaling en trotseert de volgende berg, en de volgende. Nee, sprinters
denken niet aan een “functie elders” als het even tegenzit en pijn doet. Dat
komt omdat ze op hun plaats zijn, onderdeel uitmaken van het geheel. De doctor,
de professor, de accountant en de diplomaat waren helemaal nooit op hun plaats.
De toegeschreven multi-talenten waren slechts hautaine zelfoverschattingen en
daarmee, hoe ongepast en vervelend ook, een magneet voor externe extremiteiten.
Een wielrenner is onderdeel van het peloton, een politicus of
volksvertegenwoordiger per definitie een onderdeel van de maatschappij. Gelijk
een hardfietser de ongeschreven regels van het peloton dient te respecteren om anderen
en zichzelf uit de gevarenzone te houden, dienen Haagse pluche zitters op hun
schreden van extérieure adhesie met de samenleving terug te keren naar
schuddende bodem, de verzakkende kanaal huizen, de aan hun lot overgelaten - en
van degelijk pensioen beroofde - ouderen, de door de overheid ontvoerde
kinderen die hun ouders al jaren niet hebben gezien, de door voedselbanken op
te lossen hopeloosheid, de droge klei en de overstroomde rivierdelta van
ongelijkheid. Demissionaire, of zoals uw verslaggever dat ziet, dementionaire,
lieden voor wie de tijd, wachtgeld en toekomstige kansen alle wonden heelt.
Waarbij de accountant gewoon weer overbetaald in de kasboeken duikt, de
professor inmiddels hard moet bij-studeren (anderhalf jaar is een eeuwigheid in
de wetenschap), de doctor gewoon weer doctors gaat managen, de diplomaat in
volledige anonimiteit op een Jerusalem ’s terras kan overwegen of ze weer gaat
doen waar ze ooit goed in was en waar de leraar weer gezellig voor de klas kan
staan omdat hij zich nooit zorgen hoeft te maken over het leraren loon met het gespaarde
kapitaal van 12 jaar onverantwoordelijk actief herinnering-loos groot doen.
Nee, de wielrenner rust niet op z’n lauweren na een overwinning, hult zich niet
in richtingloos freewheelen na een nederlaag. De wielrenner stapt de volgende
dag weer op z’n carbon ros en gaat trainen zodat een volgende wedstrijd meer
kansen biedt.
Van der Poel
omschreef de start van de rit als “een gekkenhuis”. Maar ondanks zijn verre van
volwaardige energie en kracht, besloot hij dat die stip aan de horizon het
snelst te bereiken zou zijn door er voor te zorgen dat hij in de juiste
ontsnapping zou plaatsnemen. Hij reed zelfs even weg van zijn medevluchters, miste
bijna een bocht in de afdaling, maar de Nederlander kon het begrijpelijkerwijze
niet uitzingen tot op de meet. Verkwistte energie zouden sommige belerend zeggen,
niet begrijpende dat creëren van kansen (hoe dan klein ook), altijd een beter
rendement geven dan initiatief-loos nergens aan beginnen, ook al is dat dan de
prijs voor de meest aanvallende renner van de dag en krijg je de rode rugnummers
die niet meer rood zijn opgespeld.
Het zou
uiteindelijk de Bask Izagirre zijn die de laatste 25 kilometer in z’n eentje op
kop zou sleuren en die ook moedige onderneming met verve tot een goed einde zou
brengen. Zeven jaar na zijn eerste succes in de Ronde van Frankrijk, werd dit
zijn tweede Tourritzege uit z’n carrière. Voor de ploeg Cofidis was het zo na
de triomf van Victor Lafay in San Sebastian na vijftien jaar droogte al een
tweede keer prijs dit jaar. Enkele minuten na Izagirre kwamen de
klassementsmannen broederlijk samen over de finish.
Vingegaard begint
zo morgen in het geel aan de etappe naar de Grand Colombier, waar ongetwijfeld
een nieuw duel met Pogacar wacht. Uw onraadreporter hoopt echt dat de Jumbo
ploeg Wilco Kelderman als “vooruit geschoven post” de berg op jaagt en dat
vervolgens niemand hem meer ziet tot na de meet, maar het is Quatorze juillet,
dus zullen de Franschen op de nationale feestdag extra moraal meebrengen aan de
start. Je moet je eerlijkheidshalve afvragen welke Fransche renner over de
nodige kracht beschikt als de Deen en de Sloveen het op een duel aan laten
komen. We gaan er uitgebreid voor zitten! (met versnaperingen natuurlijk)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten