Het begon met wijwater en een kaars die ze had gebrand zodat haar Wout Parijs zou halen. Maar alle rituelen in Lourdes waren te vergeefs, het eindigde helaas toch in een ziekenhuis in Pau. Sarah De Bie, alias mevrouw Van Aert, heeft het wel gehad meet kaarsjes branden. Ondanks dat gisteren een van de machtigste wielerberg der wielerbergen een mooie Tour der Fransozen dag voor ons in petto had, blijft het beeld van een in paniek rakende renner, liggend op het asfalt, het beeld dat niet verdwijnt. Het is zo’n typisch “Hoogerland prikkeldraad” moment dat definitief tot de geschiedenis van de Tour behoort.
Het magnifieke rijden van zijn team, op weg naar de top van de Tourmalet, was een soort van pijnstiller voor van Aert, waarbij in acht genomen moet worden dat de morfine ook een bijdrage leverde. Het bleek dat het Supermarkt team opgewassen was tegen de, concurrentie opkopende, formatie die ondanks het computeriseren en dehumaniseren van fietsslaven moest ondervinden dat wielrennen meer is dan het programmeren van wattages. Bij de Supermarkt formatie grepen ze gewoon een andere jonge Belg van het schap die zijn kopman tot op twee en halve kilometer van de top bracht, ondertussen er voor zorgende dat vele zich genoodzaakt zagen een tandje lichter te schakelen en daarmee de kopgroep uitdunde tot slechts een kleine elite van de dagkoers.
Kruijswijk, Bennett, ploeg leider Frans Maassen: allemaal kwamen ze ‘Pluske’ op de schouder kloppen en bedanken aan de ploegbus. De jonge Belg had dan ook berenwerk gedaan voor zijn kopman. Hij nam de complimenten aan in een uitzonderlijk frisse gemoeds en lichamelijke toestand. Kruijswijk deed dus een goeie zaak in het klassement en zit Geraint Thomas nu op de hielen voor plek twee. De Plus had aan één blik genoeg van Kruijswijk: “Hij knikte en gaf aan dat het prima ging. Ik wist wat ik moest doen: een strak tempo opleggen”, zei de jonge Belg, “Toen ik aan het afzien was, heb ik ook even aan Wout gedacht”. Daar haalde hij moed uit, maar de grote motivatie is natuurlijk Kruijswijk. De Plus omschreef de opstapelende motivatie van de ploeg op filosofische wijze: “We hebben niet de gele trui, maar we hebben wel een gele droom. Steven heeft de kans van zijn leven. Of hij de Tour gaat winnen, weet ik niet, maar hij heeft er nooit zo goed voorgestaan. We moeten wel nog Alaphilippe kraken. Geen idee hoe we dat gaan doen. Hij is nog altijd buitengewoon, maar ik geloof erin. Ik vind dat het er geweldig uitziet voor ons. Steven is iemand die nooit kraakt, normaal wordt hij alleen maar sterker en sterker.”
Vandaag is dus gewoon als iedere dag in de Tour. Een dag van de waarheid. We zullen vanmiddag in Foix zien of de droom dichterbij komt of in duigen valt. Uw onraadreporter heeft een lange nacht achter de rug en zal zich nu op deze zondagmorgen te goed doen aan de nodige cafeïne en energie. Over de belevenissen op de terugweg, naar onze overnachtingsplek, zal ik misschien in de toekomst nog eens berichten. Het zou zomaar een succesvol filmscript kunnen worden. Nee, niet over hoe je een berg bestijgt, maar hoe je naar beneden komt….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten