Toegegeven het was een paar kilometertjes rijden, maar morgen kan de voiture op het parkeerterrein blijven. In de vijfde etappe van de Tour, naar Cap Fréhel, was er nervositeit alom in het peloton. Het leidde, zoals u ongetwijfeld via de televisiebeelden hebt waargenomen, tot heel wat valpartijen, waarvan ook enkele favorieten slachtoffer werden. RadioShack is een van zijn voornaamste troeven kwijt: de Sloveen Janez Brajkovic is vandaag ten val gekomen net na de supertussenspurt. Hij stond nog even recht, maar was te aangedaan om nog op zijn fiets te kruipen. De Sloveen liep een hoofdwond op en moest worden afgevoerd met een ambulance. Het nerveuze gedoe ontstond doordat er vanwege de harde wind en het bochtige parcours kans was op breuken in het peloton. De klassementsrenners wilden dan ook kost wat kost voorin rijden. Bij een van de valpartijen was Robert Gesink betrokken, net als ploegmaats Barredo en Garate. Gesink liep behoorlijke schaafwonden op, maar kon zijn weg vervolgen. Ploeggenoten konden hem terugbrengen in het peloton, samen met Alberto Contador, die iets na Gesink, die zich een uurtje na aankomst al weer wat beter voelde, ook met het asfalt in aanraking was gekomen. Ook Tom Boonen viel hard op zijn hoofd. Boonen was aanvankelijk wat groggy, maar kon zijn weg vervolgen. De pijn verbijtend en met steun van ploegmaat Addy Engels, kwam hij 13 minuten na het peloton over de eindstreep.
Uw reporter heeft het allemaal van dichtbij meegemaakt. Nee, niet op de meet, maar vanuit Café De Madrine. Het was slechts een lege maag die mij naar dit etablisement bracht, maar de gezelligheid deed me de tijd vergeten. Niet in de minste plaats nodigde de bediening van Sophie uit om telkens weer een versnapering te bestellen. "Neem gewoon de tijd", zei ze telkens, "geen stress!" Of ik bleef voor het gratis concert, dat ze vanavond organiseerde. Wel beste lezers, het feit dat het al weer na middernacht is geeft mijn reactie gepast weer. Het zal wel door de verkwikkende lucht van Bretagnege komen, of het eigen gebrouwde bier, in ieder geval kan ik u dit café in Cap Fréhel van harte aanbevelen.
Janientje is in Lisieux gebleven, opzoek naar heiligheid. Jawel, langzamerhand begrijpt ze de regels van het vakantiekracht zijn. Gelukkig is De Madrine ook populair bij ploegleiders en journalisten, zodat ik u toch nog enige, uit onbetrouwbare bron ter oor gekomen, feiten uit de doeken kan doen. Bij Omega Pharma-Lotto zal er vanavond -net als gisteren- alweer een hartig woordje gesproken worden. Waar na de finish op de Mûr de Bretagne Van den Broeck vuur spuwde richting Gilbert, was het vandaag Greipel die het koersgedrag van Philippe Gilbert bekritiseerde. Net als gisteren ging de Belgische kampioen, zoals het een echte kannibaal betaamt, voluit voor eigen kans. Net als gisteren kwam Gilbert ook iets tekort, al was dat vandaag slechts enkele centimeters. Tot woede van Greipel, die zijn eigen spurtkansen gefnuikt zag en zowaar voor de teambus van Omega Pharma-Lotto verbaal zwaar tekeer ging. "This is not a team (dit is geen ploeg, vertaald met google)", schreeuwde de Duitser het uit. Gilbert stond enkele meters verderop en moet de uithaal van Greipel zeker gehoord hebben. Afwachten wat dat de volgende dagen geeft. 
Pieter Weening zal Rabobank aan het einde van het seizoen verlaten. Zag uw reporter persman Luuc Eisinga, verscholen achter een glas bier, via zijn iPhone intikken op twitter. Rabobank had Weening ook een nieuwe aanbieding gedaan, maar hij wilde weg. Waar de Fries volgend jaar aan de slag gaat is nog niet duidelijk. Dit mag pas per 1 augustus bekend gemaakt worden. Weening is de laatste Nederlandse renner die een rit heeft gewonnen in de Ronde van Frankrijk. In 2005 won hij de rit naar Gérardmer door Andreas Klöden te verslaan in een millimetersprint. Dit jaar won hij ook een rit in de Giro d'Italia en droeg hij vier dagen de roze trui. De laatste twee jaar had de renner uit Harkema enkele keren problemen met de ploegleiding van Rabobank. Vorig jaar was hij boos, omdat hij niet mee mocht naar de Tour de France en dit jaar omdat hij tijdens het NK in Ootmarsum niet door mocht rijden met Joost van Leijen. De ploegleiding van de Rabobank maakt wel vaker van dat soort blunders en blijft hun renners maar roboteren tot willoze oortjes. Waar zijn de tijden dat renners gewoon hun eigen gevoel volgde, en reden voor een overwinning.Addy Engels liet vandaag zien dat hij een modelploegmaat is. De wegkapitein van Quick Step wachtte Tom Boonen op nadat die gevallen was, en loodste zijn kopman vervolgens binnen de tijdslimiet naar de finish. "Op tien kilometer van de streep wist ik dat het zou lukken", zei Engels na de rit aan het Belgische Sporza. "Alleen tegen een jagend peloton zou het voor Tom heel moeilijk geweest zijn, op zulke brede wegen, met zo veel wind. Proberen op tijd binnen te komen was het einge doel. Ik had redelijk wat stress omdat het kantje boord zou zijn, maar uiteindelijk zijn we er nog ruim in geslaagd." "Veel hebben we niet gesproken. Hij heeft af en toe geroepen dat ik moest inhouden, vooral als het bergop ging. Op vijf kilometer van de streep nam hij echter nog eens over, en toen voelde ik dat er nog wat power achter zat."
De dag van Janientje
Lisieux verwerkt jaarlijks grote menigten pelgrims, die er komen om de zeer geliefde volksheilige Theresia van het Kind Jezus, zoals haar kloosternaam luidde, te vereren. Voor mij een reden om undercover te gaan en mij te mengen in het volk van gelovigen. Ik ging daar voor naar de Kathedraal Saint-Pierre, die vlak bij het voormalig bisschoppelijk paleis in Lodewijk XIII-stijl staat en thans in gebruik als paleis van justitie. Deze werd in hoofdzaak gebouwd tussen 1170 en ca. 1250. Om u een beschrijving te geven; De façade is uit de 13e eeuw, heeft drie portalen en wordt geflankeerd door twee torens, waarvan de noordelijke 13de-eeuws is en de zuidelijke in de 16de eeuw in Romaanse trant werd herbouwd. Men kan de kerk binnengaan door het Portail du Paradis in de zuidkant van het transept. Het interieur heeft het robuuste, wat strenge karakter van de vroeggotische bouwstijl. Via de kooromgang bereikt men de grote kapel, in flamboyant gotische stijl verbouwd, waar Theresia zich in 1887 van haar kloosterroeping bewust zou zijn geworden.
Het bleek echter dat de pelgrims vooral naar de Basiliek Sainte-Thérèse gaan. Met de bouw van deze enorme bedevaartskerk werd in 1929 begonnen. Zij is opgetrokken in Neoromaans-Byzantijnse stijl en werd in 1954 ingewijd. In het immense schip bevinden zich glasramen en mozaïeken van Pierre Gaudin. De kerk heeft een 93 m hoge koepel. De grote crypte is geheel versierd met mozaïeken gewijd aan het leven van de heilige Theresia. De noordelijke kloostergang herbergt de expositie 'De Karmel van de heilige Theresia'. Na de lunch ben ik ook nog naar Les Buissonnets, het geboortehuis van Theresia gegaan. Maar ik kreeg pas echt wat informatie over haar in de Chapelle du Carmel, het klooster waar Theresia leefde en stierf. 
Theresia van Lisieux, (1873-1897, volgens haar graftombe) stierf al op 24-jarige leeftijd. Ze werd als Thérèse Martin geboren in Alençon als dochter van Louis Martin en Marie-Azélie Guérin. Op haar tiende werd ze ernstig ziek totdat het Mariabeeld op 13 mei boven haar bed naar haar glimlachte, waarna ze volledig genas. Al op jonge leeftijd voelde ze dat het haar roeping was God te dienen. Ze was uitzonderlijk vroom, maar stond ook bekend om haar gevoel voor humor. Ze besloot in te treden bij de orde van de Ongeschoeide Karmelietessen in Lisieux (Normandië) waar twee zussen van haar, onder wie haar lievelingszus Pauline, al eerder waren ingetreden. Op haar vijftiende trad zij, na een eerdere afwijzing van paus Leo XIII, met toestemming van haar bisschop en moeder-overste daadwerkelijk in bij de orde. In 1890 deed zij haar professie en in 1893 kreeg zij de zorg over de novicen toebedeeld. Zelf wilde ze geen non worden maar altijd novice blijven. Op aanwijzingen van haar zus, die op dat moment tevens overste was, begint zij in 1895 met het opschrijven van haar levensverhaal. In 1896 werd tuberculose bij haar geconstateerden stierf ze aan de ziekte.
Na haar dood vertelde een medezuster dat er 'niets bijzonders' over Theresia te vertellen was. Maar alhoewel haar korte leven zeer geleidelijk verlopen was, wist ze door haar diepe verbondenheid met Jezus het geloof heel dichtbij te brengen en zeer intens te vertellen. Dit is mede de reden dat haar autobiografie, Histoire d'une âme (Het verhaal van een ziel), uit een drietal manuscripten samengesteld en bewerkt door haar zuster Agnès de Jésus, zeer populair is en in 40 talen is vertaald. Op 29 april 1923 werd Theresia zalig verklaard. Haar heiligverklaring volgde op 17 mei 1925. In 1997 werd Theresia, als derde vrouw in de geschiedenis, door paus Johannes Paulus II tot kerkleraar uitgeroepen. Een bekende uitspraak van haar is: "Ik wil het rozen [=zegeningen] laten regenen op aarde". Daarom wordt ze afgebeeld als karmelietes met rozen in de hand. Ze werd de patrones van missionarissen en het missiewerk.Op de een of andere manier voelde ik me niet op mijn gemak tussen de pelgrims. Ik voelde me door de pater, die gepassioneerd over het leven van Theresia vertelde, bekeken en vroeg me af wat voor missie hij in z'n gedachtes had. Wat ik zeker weet is dat ik me geen houding wist aan te meten, vooral niet toen hij schuins grijnsde als hij woorden als missie en missionaris uitsprak. Nee, undercover gaan heeft ook zo z'n nadelen. Gelukkig heb ik hem kunnen afschudden door plotseling op het laatste moment in een taxi te springen, en ben ik veilig in het hotel aangekomen. Met een laatste glas Calvados en de laptop op mijn schoot, heb ik een gestrekte houding aangenomen. Het kussen lonkt, ik wens u een goede nacht!
Janientje.
Er is natuurlijk meer nieuws. Bijvoorbeeld uit de Giro Donne.
Marianne Vos blijft de Ronde van Italië voor vrouwen, domineren. Vandaag boekte de 24-jarige Nederlandse al haar derde etappezege. In de zesde rit was ze in de roze leiderstrui na 128 kilometer van Fontanellato naar Piacenza de snelste in een massasprint. Eerder had ze al de eerste en de derde rit gewonnen. Marijn de Vries doet dagelijks verslag uit de Giro Donne. Haar bijdrage van vandaag gaat over zeikwijven, een verhaaltje over hoe meisjes in een etappekoers plassen, en de redactie in Lissabon leek het een goed idee om haar blog voor één keer te plaatsen in de Tourgazet Plagiato. Misschien dat hiermee u interesse gewekt is om ook haar verslagen te volgen op Marijn Fietst.
In een gewone koers hoeven we dat meestal niet, want we kunnen over het algemeen best 150 kilometer onze plas inhouden. En het gaat altijd meteen vanaf de start los, dus tijd om na te denken over of je moet plassen of niet heb je doorgaans nooit.Morgen ligt de meet dus hier in Lisieux. We zullen het zien. Nu eerst maar een aspirientje en lekker uitslapen.
In etappekoersen ligt dat een beetje anders. Zeker als het zo warm is als hier in Italië, namelijk continu boven de dertig graden. Dan zweet je je een ongeluk en loop je dus aan één stuk door uit een fles van het een of het ander te lurken. En dan is het nog maar de vraag of je je vochtbalans voldoende op peil houdt. Een vochtinfuus zou voorwaar niet overdreven zijn.
Door al dat drinken moet je ook veel plassen. Vaak vóór de koers, omdat je dan zoveel mogelijk voordrinkt. Dan heb je het maar vast binnen, immers. In het startvak voel je het al: shit, ik had nog een twaalfde keer naar de plee moeten gaan. Dus wat doe je dan? Als de koers eenmaal op gang is, informeer je zo links en rechts of er nog meer rensters plassen moeten. Ploeggenoten of niet, daar zeiken wij in dat geval niet over, we gaan gewoon samen – we blijven tenslotte meisjes, die niets liever doen dan gezamenlijk toiletteren zoals u weet. In dit geval gauw in de berm, want voor de laatste volgwagen voorbij is moet je weer aangepikt hebben. Ben je nog niet uitgepast? Afknijpen, want anders ben je gelost.
En denk nu niet dat we al onze kleren uittrekken als we gaan. Kost veel te veel tijd. En er is een mooie techniek voor het snelplassen: één van je pijpjes zo ver mogelijk opzij trekken, en de boel maar laten lopen. Pijpje weer recht en klaar. Ik heb het voor de Giro meerdere malen geoefend – want voor je het weet plas je over je handen en dat is toch minder fris als je nog 110 kilometer te gaan hebt – en ben er inmiddels aardig bedreven in.
Maar stel je nou eens voor dat het peloton ineens eventjes moet wachten. Zoals vandaag, voor een spoorwegovergang. Dan worden alle fietsen op een bult gesmeten, worden kledingstukken uitgerukt en zijgt meer dan de helft van het peloton plassend in de berm neer. Het was ronduit hilarisch, kan ik u vertellen, die tientallen nerveuze witte billen in het gras. Want iedereen wil natuurlijk wel klaar zijn voor de trein voorbij is en wij weer verder denderen.
De toeschouwers op hun klapstoeltjes langs de kant van de weg hadden de dag van hun leven. Zeker weten. (bron: Marijn Fietst)
Bon Noite,
Karel Kettingkast
Geen opmerkingen:
Een reactie posten