Zo, wieler vrienden, eindelijk heeft uw reporter plaats kunnen nemen achter de laptop. Het was een lange weg van Mûr-de-Bretagne naar ons hotel in Lisieux. Gelukkig zijn de spulletjes van technische aard droog gebleven in de kofferbak van de Panda, een voorspoed die helaas niet gedeeld wordt met de zitplaatsen onder het linnen dakje. De hemelsluizen stonden wijd open bij de start in Lorient. De renners verschenen ingepakt met regenjasjes, armstukken en bodywarmers in het startvak. Menige cameralens stak zwetend uit een plasticzak. Desondanks hebben we de etappe goed kunnen volgen en zagen we dat net als in de voorbije dagen een Nederlander in de ontsnapping van de dag zat. Johnny Hoogerland gaf samen met Jérémy Roy, Blel Kadri, Imanol Erviti en Gorka Izagirre wat kleur aan de rit. Tegen de NOS vertelde de renner van Vacansoleil-DCM terug te kijken op een geslaagde ontsnapping. "Ik wilde vandaag meezitten omdat ik wist hoe lastig het was. Ik heb het geprobeerd. We bleven volle bak rijden met vijf man. Wanneer ze even in hadden gehouden in het peloton lag er best een kans. Maar helaas, we hebben er alles aan gedaan." Hoogerland pakte onderweg nog een punt voor het bergklassement mee. "Het is een begin. Het bergklassement is een van de mooiste dingen die er is, op geel of een ritoverwinning na." 
Cadel Evans won. De Australiër bleef in Mûr-de-Bretagne Alberto Contador met een minimaal verschil voor. Thor Hushovd blijft aan de leiding van het algemeen klassement. En ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat Gilbert een foutje maakte, door achter zijn eigen ploegmaat aan te rijden. Raborenner Bauke Mollema nam vandaag zijn kopman Robert Gesink op sleeptouw in de finale. "Ik voel me goed. De benen zijn prima", laat Mollema weten op Rabosport. 
We hebben zojuist van hotelmanager Mr Alain Larue persoonlijk een dienblad vol snacks gekregen met daarbij natuurlijk een goede fles wijn. Een echte maaltijd zit er in het midden van de nacht helaas niet meer in. Het Mercure-hotel in Lisieux ligt aan de rand van de stad, vlak bij de Basilique Sainte-Thérèse. 
We overnachten op 25 kilometer van Deauville en de stranden van de kanaalkust in het hart van Normandië en de Pays d'Auge, beroemd om zijn kaas, cider en Calvados, die we hopelijk morgen kunnen proberen in het restaurant. Het buitenterras en zwembad geven het geheel een extra vakantiegevoel, ware het niet dat we daarvoor ook de zon nodig hebben. Het hotel is gemakkelijk toegankelijk voor mindervaliden, maar dat willen we volgens Smeets niet zien voor de camera, dus zullen we daar verder geen aandacht aan besteden. De Voiture staat op het omheind privéparkeerterrein van het hotel, en dat geeft een veilig gevoel. Zo direct maar lekker onder de wol zonder nachtmerries over blikschade en andere avonturen. Janientje heeft vanmorgen voor de start een klein interview met Maarten Tjallingii gehad, die vandaag als 129ste over de meet kwam.
Beste tourvolgers, vandaag heb ik me in vegetarische kledij gestoken omdat ik een ontmoeting zou hebben met Maarten Tjallingii. Hier onder leest u mijn verslag.
Hoe ben je zo tot dat wielrennen gekomen?
Eigenlijk wilde ik schaatsen. Maar mijn interesse werd gewekt in 1996 op een gehuurde mountainbike. Ik werd gegrepen door de techniek van het off-road rijden, zowel bergop en bergaf bied de sport een enorm scala aan uitdagingen. Mijn eerste mountainbike kocht ik na een trainingskamp met van STW (Schaats Trainingsgroep Wageningen). Met een goede vriend ging ik in Tsjechie op mountainbike vakantie en terug in Nederland stelde ik voor om te testen of we sterker waren geworden tijdens een wedstrijd in Oosterbeek. Hier werd ik out-of-the-blue 27e tussen de elite (het was een open wedstrijd waar Bart Brentjens won). Daarna reden we, het groepje van de vakantie, nog in Rhenen mee waar ik mijn eerste overwinning behaalde. Schaatsen werd fietsen in het bos!
Maar dat is allemaal nog geen wielrennen met zo'n krom stuur toch?
Nee, mijn eerste wapenfeiten waren op het onverharde. Het feit dat ik meteen in een team kwam en mijn materiaal allemaal kreeg was een enorme impuls in mijn sportieve loopbaan. Ik ging meer tijd in het fietsen steken dan ik al in het schaatsen stak, met resultaat: ik kwam in de nationale selectie. In de nationale selectie kon ik mij nog verder ontwikkelen tot ik in 2003 bij de beste 20 van de wereld kon mengen en ik uitzicht begon te krijgen op een plek voor de olympische spelen in 2004 in Athene. Het lukte mij net niet om te kwalificeren door een val in een nietszeggende wedstrijd waar ik aan het testen was hoe het met de vorm was. Ik ontwrichtte mijn schouder waardoor ik 3 weken helemaal niet kon fietsen. Een waar drama en dat precies een week voor de wereldbeker in Houffalize waar ik naar toe had gewerkt. In 2004 kwam ik pas weer in de buurt van de eis van het NOC*NSF om bij de eerste 12 te komen door 13e te worden in Calgery. Geen Olympische Spelen op de mountainbike, dan maar wat anders proberen dacht ik. Ik ging de weg op en het veld in.
En dat beviel dus wel?
Ja, in het veld werd ik begin 2005 5e op het NK in Zeddam en plaatste mij net niet voor het WK in Sankt Wendel. Wat ik niet erg vond omdat ik daardoor de Ronde van Qatar kon rijden waar ik 5e werd in het klassement, achter Tom Boonen. Dat maakte de keus makkelijker. De weg lonkte!
En toen ging je dus voor de Rabobank grote wedstrijden rijden?
Nou, na de overstap van het Heijdens Ten Tusscher team naar Skil-Shimano in 2006 won ik de ronde van Belgie en de Tour of Qinghai Lake in China en nam ik deel aan het WK in Salzsburg. Een kroon op mijn siezoen. In 2007 liet ik in de ronde van Belgie zien dat ik een niveautje hoger aan kan. Wederom finishte ik op het podium. Naast deze tweede plek reed ik in vele koersen bij de top 10. Daarnaast verdiende ik een contract bij Silence Lotto voor 2008.
Dus geen Rabobank in het begin?
Nee, na het behalen van mijn doelstellingen voor 2008 (Vuelta gereden en 21e in Vlaanderen) sloot ik een mooi jaar af bij Silence Lotto. Mijn contract bij de Rabobank wielerploeg zag ik als een erkenning voor mijn goede werk en resultaten van 2008 en nam ik dan ook met beide handen in ontvangst. 2009 was voor mij een geslaagd jaar geweest omdat, de overwinning van de Giro d'Italia, voor Denis Menchov, mijn waarde voor de ploeg heeft weergegeven. Daarnaast heb ik met een paar mooie uitslagen mijn eigen kwaliteiten wederom laten zien. En nu dus in de Tour de France!
Ja, en voorlopig gaat het goed, en staat het team er goed voor. Ik heb er vertrouwen in.
Nu heb ik toch helemaal vergeten om je over dat vegetarisch zijn te vragen. Hoe zit dat.
Ik moet je het antwoord daar op schuldig blijven, ik moet gaan intekenen, misschien een andere keer....
Misschien dat ik deze sympathieke renner nogmaals kan interviewen over zijn vegetarisch zijn, en zijn mening vragen over de "vegetarische slager", maar voor nu moet u het doen met bovenstaande informatie.
Ik wens uw allen een goede nachtrust,
Janientje
Morgen rijdt het peloton voor de derde achtereenvolgende dag door Bretagne. Na de aankomst in Redon lijkt de rit naar Cap Fréhel opnieuw een kans voor de sprinters. De 164,5 kilometer lange etappe tussen Carhaix en Cap Fréhel gaat door een licht glooiend landschap. Een helling van vierde categorie (2,3 km á 5,1%) is na 45,5 kilometer de enige noemenswaardige hindernis. De enige tussensprint ligt op 94,5 kilometer van de aankomst. Onderweg komen de renners langs Yffiniac, het geboortedorp van vijfvoudig Tourwinnaar Bernard Hinault. De laatste 75 kilometer gaan in noordoostelijke richting langs de Noordzeekust. Hier is het oppassen voor waaiervorming. De lastige finale maakt het lastig voor ploegen met sprinters om de wedstrijd te controleren. De aankomst ligt in het kustplaatsje Cap Fréhel, een landtong van acht kilometer.We zullen zien waar we uitkomen morgen, ahwel, Bon Noite,
Karel Kettingkast
Geen opmerkingen:
Een reactie posten