Etappe 16 en 17; Verwachtingen verwaaieren, loon naar arbeid en spectaculaire momenten.

Lagere School klasgenoot Adrie,
een ervaren vierdaagse wandelaar.

Och, beste Tour volgers, uw onraadreporter wist 3 seconden na het ontwaken gisteren dat deze dagen weer lang, heet en vol nieuws dat slecht op de maag valt, zouden worden. En wel nu, stilstaan bij de MH17 gebeurtenissen, wandelen in de 16e etappe van deze Tour, marcheren in Nijmegen en rennen zonder veilige bestemming, voor je leven in Gaza, bevestigden het voorgevoel. 

Dinsdag werd, na de rustdag en een lange neutralisatie, de Tour weer in gang geschoten. Voorafgegaan door het commerciële circus van natuurvervuilers, met Stef Clement als kuikensmijter – misschien is er een carriere voor hem weggelegd in de pluimvee business, daar smijten ze ook kuikentjes met een verkeerd geslacht in de rondte – werd aan een toeristisch toertochtje begonnen. De eerste wandelaars in Nijmegen waren op dat moment al over de finishlijn gekomen, al is de naam finishlijn natuurlijk een verbannen woord, want het is geen wedstrijd. En toch, beste sportliefhebbers, en toch, schijnt het wedstrijd element wel degelijk een rol te spelen.

Bij koninklijk besluit (door middel van een achterhaald systeem waarin bedrijven en andere partijen aanbevolen worden door het koningshuis, momenteel residerend inclusief moeilijk opvoedbare, verwende dochters, in een villa op een Grieks eiland) zijn de regels van de Vierdaagse met zwarte, typex afstotende inkt vastgelegd in het manifest der amateur ambtenarij, omwille van de professionaliteit en het gevoel om een paar dagen per jaar het miezerige bestaan van onbeduidende vrijwilliger op te waarderen naar de status van strikte strepentrekker of regelement rechter.

Uw verslaggever denkt terug aan de tijden waarin er zelfs in professionele wedstrijden plaats was voor coulante en menselijkheid. Wie herinnert zich niet het interview met Bram Tankink voor de start van een Tour etappe, terwijl het peloton al was vertrokken? (“Rustig aan, tijd genoeg”, zei Bram. “Maar Bram, ze zijn al vertrokken!”) Werd Bram gediskwalificeerd? Nee, natuurlijk niet. Als je wat later aan de wedstrijd begint moet je gewoon iets harder fietsen om gelijk met de rest aan de finish te komen. Maar niet bij de Vierdaagse in Nijmegen, oh nee, 1 minuutje te laat voor de aanvang van een wandeling maakt dat het protocol op dictatoriale wijze meedogenloos gehandhaafd wordt met de koninklijke goedkeuring als argument, maar wie wil daar nu nog mee geassocieerd worden. 

Het verdikt van de sprint etappe gisteren behoefd geen grote woorden of een lange alinea. Gedring van jewelste in de laatste kilometers, een val, met groene truidrager Biniam Girmay als voornaamste slachtoffer, die daardoor niet kon mee sprinten om de zege en de punten. In de laatste kilometer werd Philipsen ideaal gepiloteerd door eerst Robbe Ghys en vervolgens Mathieu van der Poel. De wereldkampioen wist weer een van zijn befaamde lead-outs uit zijn benen te schudden en wist zijn ploeggenoot zo perfect af te zetten. Philipsen wist het werk van zijn ploegmaats te belonen. Meer verhaal valt er niet van te maken, en dat dachten ze bij het team van de avondetappe ook, dus gingen ze vogeltjes kijken. Wow, wat een hoogtepunt in de sportjournalistiek! 

Terwijl de ethische commissie van de UCI een procedure is begonnen tegen Gert V. ploegleider van de continentale vrouwenploeg Proximus-Cyclis die wordt beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, melden de autoriteiten in het moordlustige Texas dat ze de ultieme martel methode hebben uitgevonden. Waar Gert V. voorlopig geschorst is om onderzoek te doen naar de bewijzen voor ”beschuldigingen van ongepast gedrag van psychologische en seksuele aard”, moest het Amerikaanse hooggerechtshof er aan te pas komen om de executie van de Amerikaan Ruben Gutierrez tegengehouden, twintig minuten voordat hij een dodelijke injectie toegediend zou krijgen.

In 2020 gebeurde bij Gutierrez al eens hetzelfde, een uur voor de terechtstelling, de ultieme vorm van psychologische marteling ten gevolge van het al 10 jaar weigeren om nieuwe onderzoek feiten toe te laten in de zaak Gutierrez, die is veroordeeld voor het doden van een vrouw tijdens een overval in 1998. De Amerikaan blijft ontkennen dat hij betrokken was bij de moord en hoopt dat een DNA-test zijn onschuld kan bewijzen. Om zo'n test vraagt de man uit Texas al tien jaar, maar die Texaanse staat weigerde op het verzoek in te gaan. Als het hooggerechtshof besluit de zaak niet in behandeling te nemen en nieuwe onderzoeksresultaten af te wegen, wordt de man alsnog geëxecuteerd, zonder sluitend bewijs. 

“Amerikaanse toestanden” is zo'n uitdrukking die zonder uitzondering gebruikt wordt met een negatieve connotatie, maar die “eerst schieten dan vragen” mentaliteit is in Nederland behoorlijk omarmd, vooral door de media. Cancelen zonder enige vorm van waarheidsvinding, de nieuwe vorm van psychologische afstraffing, is steeds vaker het wapen dat ingezet wordt om individuen te ruineren.

Als na 3 of 4 jaar gerechtelijke procedures de hele – de gerechtelijke macht van dure tijd berovende - poeha ongegrond wordt verklaart, is het leven van de aangeklaagde toch maar fijn geruïneerd. De UCI zal in het geval van Gert V. verder geen commentaar geven of uitweiden over het onderzoek. Op basis van informatie die is verstrekt door verschillende rensters, hebben ze besloten om de Belg een voorlopige schorsing op te leggen terwijl het onderzoek voortduurt. Of er aangifte gedaan is bij een gerechtelijke instantie in België, zodat een rechter uiteindelijk een oordeel kan vellen, is uw verslaggever op dit moment niet bekend. Wel dat de naam van de verdachte in het Belgische voluit wordt genoemd, en de ploeg ook stappen heeft ondernomen. 

Terwijl de voorbereidingen vanmorgen in alle vroegte begonnen om de start in Saint-Paul-Trois-Châteaux gladjes te doen verlopen, werd in Parijs de laatste hand gelegd aan de molen van het beroemde cabarettheater Moulin Rouge. Alhoewel er vrijdagavond al een feestelijke ceremonie plaatsvond om de plaatsing van de nieuwe wieken te vieren, en eergisteren de olympische vlam langs het theater trok, bleek dat het mechanische gedeelte dat de omwenteling van de wieken moet mogelijk maken, het maar niet wil doen. Eind april vielen de wieken zonder verklaarbare redenen naar beneden, dat het onderhoud niet veel om het lijf had het afgelopen decennium lijkt niet in overweging te worden genomen. Met andere woorden, heel veel uiterlijk vertoon, maar weer eens met de Fransche slag in elkaar gefrommelde techniek. Dat wordt nog wat met die nieuwe onderzeeërs voor de Nederlandse marine!

Ondertussen nam de burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, een duik in de Seine on aan te tonen dat de rivier schoon genoeg is voor de olympische wedstrijden van de triatleten en openwaterzwemmers. Jawel, de Franschen tonen toch maar weer dat ze sommige zaken serieus kunnen nemen, tenzij het van die slecht waarneembare verkeersdrempels zijn, waar langs een peloton zich in volle vaart moer manoeuvreren.

Terwijl Elmar Reinders niet van start ging omdat z'n eerste kind ter wereld kwam en Phil Bauhaus om niet nader verklaarde redenen ook geen deelnemer zou zijn van deze 17e etappe, werd een waaier alarm afgekondigd, eventjes leek het er op, maar de sirene van de breedbekkikker bleek uiteindelijk een vals alarm. Een gevolg van de lastige slotweek – zonder de traditionele slotrit naar Parijs – is dat de sprinters daarin geen kansen meer krijgen, alleen allround renners zien nog mogelijkheden voor een etappe overwinning. Menige sprinter heeft dan ook de pijp aan Maarten gegeven, ofwel de fiets aan de wilgen gehangen. Duitser Phil Bauhaus, nog tweede na Jasper Philipsen in de laatste sprintkans, stapte er voor het vertrek al uit, onderweg volgden Fernando Gaviria en Sam Bennett zijn voorbeeld.

De klassementsploegen waren nerveus, iedereen was nerveus, omdat er vooraf sprake was van een beetje zijwind bij de start. Het peloton brak al snel in enkele stukken, maar aangezien alle grote namen mee waren, kwam er toch controle over de onrust. Alleen Alexey Lutsenko zou nooit meer in de spits van de koers geraken, hij stapte even later met kniepijn – en bovendien in tranen – uit de wedstrijd. Alsof die situatie na allerlei kopgroepjes en kopgroepen, die aan een waanzinnig hoog tempo de koers zwaar maakten, nog niet spannend genoeg was, hadden zelfs Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel – de top 3 van het algemeen klassement – een plekje in een vlucht weten te bemachtigen. Alleen was EF Education-EasyPost – dat met Ben Healy en Richard Carapaz – het daar niet mee eens. Zij gingen rijden in het peloton en zorgden ervoor dat de achtervolgers tot de orde werden geroepen, en dat zou uiteindelijk doorslaggevende gevolgen hebben.

Met vier doordouwers, waaronder Benoot, koersend met een minuutje voorsprong, was daar dan eindelijk de tussensprint. Leider in het puntenklassement  Biniam Girmay toonde zich, in het duel voor de vijfde plaats, een ware groene truidrager door sneller te zijn dan Philipsen en zo staat hij weer wat steviger in het groen. Meteen na de tussensprint volgde een soort breekpunt in het peloton. Richard Carapaz werd gelanceerd door enkele pionnen van EF Education-EasyPost en plots mocht zowat iedereen die interesse had vooruit gaan rijden. Op die manier kwam er een achtervolgende groep van liefst 48 renners tot stand, die dan wel eerst nog naar de vier leiders moesten toerijden, en dat bleek nog geen sinecure. Pas toen de weg wat steviger begon op te lopen, kon er aan de achterstand van zo’n anderhalve minuut op Benoot, Jungels, Cort en Grégoire geknabbeld worden.

Op de Col du Noyer, de langste en lastigste beklimming van de dag, zou alles op z'n plek vallen. Simon Yates ging al aan de voet op de pedalen ging staan en reed iedereen die nog voor hem op de berghelling aan het zwoegen was voorbij. Al snel ging olympisch kampioen Richard Carapaz in hoogsteigen persoon op zoek naar een misschien wel overmoedige Yates en achterhaalde hem op zo'n 3 kilometer van de top. Eenmaal aangekomen op de top was het verschil al zo’n twaalf seconden, en in de afdaling richting de slotklim Côte de Superdévoluy deed de olympische kampioen er alleen maar voorsprong bij. Het was duidelijk dat de Ecuadoriaan de sterkste vluchter van de dag was, waarmee hij eindelijk een bekroning kreeg voor zijn aanvalslust in deze Tour!

Terwijl de Franse opsporingsdienst een twintigjarige nazi arresteerde in Colmar in de Elzas, omdat hij als lid van Division française aryenne (Arische Franse divisie) een groep gewelddadige ultranationalisten had samengebracht om tijdens de Olympische Spelen aanslagen te gaan plegen en tijdens de olympische fakkeltocht dragqueen Minima Gesté aan te gaan vallen, moesten zo’n acht minuten later ook de favorieten voor het algemeen klassement het klimwerk nog afronden. In eerste instantie probeerden de mannen van Giulio Ciccone iedereen te verrassen, maar Joao Almeida – die het zou verdienen om zelf kopman te zijn van een wielerformatie - stelde al snel orde op zaken voor zijn kopman Tadej Pogacar. De aanval is de beste verdediging, moet die laatste gedacht hebben, want Pogacar ging er op anderhalve kilometer van de top vandoor, waarbij Jonas Vingegaard even niet kon volgen en ook Evenepoel moest uiteindelijk zijn meerdere erkennen in Pogacar. In de afdaling kon Vingegaard rekenen op een uitmuntende Christophe Laporte, die zich vanuit de vlucht had laten terugzakken. Op de slotklim verraste de wittetruidrager zijn concurrenten met een aanval. Pogacar keek de kat uit de boom, Vingegaard en ploegmaat Van Aert moesten achtervolgen.

Natuurlijk moeten de klassementsrenners uiteindelijk zelf de kastanjes uit het vuur halen, anders dan die orthodox-joodse groepen die hun landgenoten - die in hun ogen “minder Joods” zijn - wel aanmoedigen een ander volk te vernietigen, maar zelf vinden dat de militaire dienstplicht in strijd is met hun geloof. Hoe krom wil je het hebben? Maar goed, terug naar de koers. In het slot sprong ook de geletruidrager zelf nog weg van achter de rug van Vingegaard, maar de verschillen bleven relatief klein. Evenepoel deed wel een ‘zaakje’ door 10 seconden terug te nemen op de gele trui. Vingegaard volgde twee seconden verder, waardoor hij nog altijd zeer stevig op de tweede plaats in het algemeen klassement staat. Weliswaar na een beresterke Pogacar, die ook in etappe 17 nooit in de problemen kwam.

Terwijl de wereldse beslommeringen steeds groteskere vormen aannemen, waarbij de staat Israël het watertekort in Gaza inzet als oorlogswapen, door de watertoevoer naar Gaza af te sluiten, watervoorzieningen te vernietigen en door ervoor te zorgen dat die watervoorzieningen niet hersteld kunnen worden, het Nederlandse fop-kabinet zich maar weer eens presenteert als een gepleten persoonlijkheid betreft de steun aan Orban en de politieke verkiezings-wanorde, in het land dat een paar eeuwen geleden nog geen blanke voet op de vruchtbare bodem had gevoeld, weer een extra Covid gevalletje aan de incidenten voegt, bereid uw onraadreporter zich voor op de wielerdag van morgen. De renners zetten koers richting Barcelonnette.

Nee, dat heeft niets te maken met die Spaanse stad. Toch kent de plaats in de Ubaye Vallei wel Spaanstalige invloeden. In de negentiende eeuw emigreerden veel inwoners van het stadje naar Mexico om hun geluk te beproeven in de mijnindustrie. Bij hun terugkomst was men vergeten een hoge muur te bouwen, dus drukten hun Mexicaanse gewoontes en rituelen een stempel op de keuken en architectuur van het plaatsje. Naast deze Mexicaanse invloeden is ook het wielrennen de plaats niet vreemd. Sterker nog, de roots van één van de grootste Franse wielrenners van de laatste jaren liggen in Barcelonnette. De familie Bardet komt hier vandaan. Dus wie gaan we morgen in de aanval zien?