Bonjour Mes Amies de Cyclista! Jawel, uw onraadreporter is heeft een goede nachtrust gehad en heeft nieuwe energie opgesnoven. De Tour is tot nu toe een mooie succesvolle achtbaan vol snelheid en overwinningen voor de Nederlandse ploegen. Tijdens mijn treinreis naar Lille, waarbij het landschap helaas onzichtbaar was door de hevige regenval, heb ik genoten van de livestream beelden uit de Tour. Misschien heeft het ritme van de spoorbielzen er toe bijgedragen maar ik hoor de mezelf zingen; “Boom, ..Boom, ..Boom, ..Boom, ..Boom. Niets heeft Uw verslaggevers wereld zo veel makkelijker gemaakt dan de vandaag gekochte G4 mobiele wifi. Gekocht? zult u denken, jawel, het nam slechts een uurtje in beslag na mijn laatste S.O.S, om enkele bezorgde wielerburgers te bewegen het plastic kaartje, waaraan het leven van uw reporter is opgehangen, aan te vullen. Ik moet nog wel een donateur achterhalen, want van zijn of haar bijdrage raakte ik met m'n kartonnenkop zelfs emotioneel. Een fors bedrag met enkel de opmerking “Huur toch een auto Karel!” Nee, dat kan niet een van m'n vrienden zijn, ik beweeg me niet in kringen die zulkse bedragen zomaar op m'n D-max pre-paid kaart zouden storten. Maar, Bom, ik ben er mee in mijn sas!
Hoezo de Ronde van Frankrijk een tweestrijd tussen Chris Froome en Alberto Contador? De eerste stapte ontredderd de volgwagen in na twee nieuwe valpartijen, de tweede moest op de zes zeiknatte kasseistroken naar Arenberg het hoofd buigen voor Jan en alleman inclusief de gele trui, Vincenzo Nibali. De Italiaan deed de beste zaak van de favorieten en zette alle tenoren op de eindzege op meer dan twee minuten. Meer zelfs: Nibali was, samen met zijn ploegmaat Jakob Fulgsang, de enige die de onze ritwinnaar Lars Boom kon volgen in de finale en deed zo ruimschoots beter dan kasseivreters als Peter Sagan en Fabian Cancellara. Fe-no-me-naal. Jurgen Van den Broeck en Tom Dumoulin vielen niet op, maar deden een uitstekende zaken in het klassement. Bauke deed het achteraf gezien ook naar behoren.
Op het station van Lille overviel me echter een gevoel van besluiteloosheid. Een wagentje huren, een taxi nemen naar het dichtstbijzijnde hotel of als een echte journalist voor de feiten uitreizen. Zoals het uw onraadreporter wel vaker overkomt, werd de keuze door de situatie waarin ik me bevond beslecht. Met in het achterhoofd dat er nog een Nederlandse, weliswaar minder belangrijke, overwinning in het verschiet zou kunnen liggen besloot ik om een betaalbaar hotel op te zoeken. Het budget is dan wel verruimt, maar dat betekent niet gelijk dat uw verslaggever, zoals een andere heerschappen, meteen het Hilton opzoekt, of even tussendoor met een Co2 uitstotend vliegschip een retourtje Amsterdam boekt. Goedkopere hotels hebben meestal een verhaal en dat geeft ondergetekende vaak een boost aan inspiratie om ophemelende of afkrakende verhalen te schrijven. Deze keer is dat niet anders, alhoewel, over dat hotelletje valt niet veel te melden.
Terwijl ik met m'n hele hebben en houwen de trap van het hotel besteeg, kukelde een non diezelfde trap af, gevolgd door een koffer, weggeslingerd door een klaarblijkelijk geiriteerde hotel deurstaander. Galant als het een man van de wereld betaamt hielp ik haar overeind. Op dat moment viel me de stoet auto's op, met alsmaar roepende en wenkende bruiden van de Heer. “Merci”, zei ze, en zocht de rommel uit de open gevallen koffer bij elkaar. Nu weet ik niet zo veel over het nonnen-leven maar ik kon me enkele onderdelen van de inhoud niet echt voorstellen bij een non. Ik wilde haar nog helpen, maar ze was me te vlug af en smeet alles in de koffer en die vervolgens in de kofferbak van een rode Ford. “En waar moet u naar toe?”, vroeg ze me met een Vlaams accent. Ach, dat me dat niet zoveel uitmaakte, stotterde ik wat, als ik morgen maar in Reims geraak. Nou dat kwam dan goed uit, want ze gingen ook die kant op en dit hotel was sowieso een varkenskot, haar woorden! Tegenstand bieden tegen zo'n overtuigde getuige van het grote geheel? Nee, daar is zelfs een atheïst als uw reporter niet toe instaat. Een minuut later zat ik op de achterbank met naast me, een met vuisten gebalde oude non. Met gierende banden reden we weg alsof we een in misdaadfilm figureerden en het plaats delict ontvluchtte.
Nog steeds heb ik geen idee of de auto waarin ik zat nu de achtervolging inzette op de, ook met nonnen ingeblikte, voiture voor ons, of dat zij probeerden ons te ontvluchten. En wat deed dat oude volkswagenbusje constant achter ons? Nu heb ik het hele verhaal niet begrepen, maar één ding werd me wel duidelijk, de rekening van het hotel was niet betaald. Dat zou iets te doen hebben met hun “Vader?” die dat allemaal wel zou oplossen. Ik telde sowieso al 7 nonnen in de twee auto's en als die bus achter ons er bij mocht horen, kon ik plotseling de irritatie van de hotelmedewerker wel begrijpen.
Wat er precies daarna gebeurde weet ik niet maar in een roes hoorde ik iemand zeggen; “Kom drink nu wat, dan voelt u zich zo weer beter”. Hoe, wat, hoezo en waar wist ik niet, maar ik bevond me in een mooi etablissement, aan een tafel, met tegenover me een vriendelijk glimlachende non. Was ik in de hemel? Bestond die dan toch? En als dit de hemel was dan hadden ze in ieder geval een goede verbinding met de aarde, want op het grote TV-toestel dat aan de muur hing zag ik Arjan Robben zijn huilende zoontje troosten. Mijn conclusie bleek al snel de juiste, het Nederlandse Miljonairsteam had verloren van Argentinië. “Nog een uurtje en dan zijn we in Reims” , vervolgde ze met een zachtaardige stem, “niets om u zorgen over te maken”.
Nee, we konden niet verder met de rode Ford, maar de twee vrouwen die voorin zaten namen plaats in het busje en uw reporter werd samen met zuster Louise, die blijkbaar tot mijn persoonlijke begeleidster was gepromoveerd, in de andere wagen gepropt. Tijdens de nachtelijke rit richting Reims bracht zuster Louise me op de hoogte van al hun belevenissen. Ze hadden meegewerkt aan een Vlaams Televisieprogramma waarin bekende Vlamingen opzoek gingen naar God.
Nou ja, Vlamingen, er was een Hollander bij die zijn zoektocht in de Nederlandse versie van de realityshow niet tot een bevredigend einde had kunnen brengen. Nee, ook deze keer was hij er nog niet klaar mee, en de nonnen hadden onderling ook hun zorgen uitgesproken. Nu wist ik het niet zeker, omdat er meerdere besnorde en bebaarde ouwe dametjes tussen in het gezelschap bevonden, maar ik had zo het idee dat de bewuste God-zoeker zijn Quest wilde voortzetten in Reims.
Nee, ik mocht niet mee naar het klooster volgens zuster Louise, maar ze had wat voor me geregeld in een plaatsje in de buurt. Er was nog nooit een man binnen de muren van het klooster geweest en daarom had zuster Louise dan ook zoveel ervaring met een snoerloze boormachine en de elektrische schuurmachine. De aanblik van de spullen uit de open gevallen koffer een paar uur daarvoor werden nu plots op eenvoudige wijze verklaart. “Sorry Karel, maar we zijn nu eenmaal allemaal getrouwd met God”, zei ze op een plagende toon. Ik kon me niet inhouden en moest dan ook mijn conclusie kenbaar maken dat God dus een polygamist is en Piet Hein Donner helemaal gelijk had toen hij in 2005 zei dat een samenlevingscontract met meerdere vrouwen niet onwettig is en zelfs een "nuttige, ordenende functie kan hebben”. Dat vonden de overige nonnen dan weer een ridicule samenvatting en verdraaiing van de Bijbelse woorden. Ook mijn opmerking dat alle mannen in de bijbel meerdere vrouwen hadden werd afgewimpeld met de opmerking dat de bijbel dan ook door een stelletje zichzelf verheerlijkende mannen was geschreven. Ja, die nonnen houden er opvallende meningen op na.
Om het gesprek een beetje in een andere richting te drukken vroeg ik waarom het klooster in Reims stond. Alweer had ik het bij het verkeerde eind, het klooster stond niet in Reims maar in Châtillon-sur-Marne, de geboorte plaats van Paus Urbanus de tweede. Daarna moest ik een heel verhaal aanhoren over de geschiedenis van die Paus die helemaal geen Urbanus heette en hij eigenlijk de eerste Kruistocht predikte. Hij zou zijn rede hebben besloten met de woorden: "Deus lo Volt! (God wil het!)". Deze uitspraak werd daarmee de strijdkreet van de kruisvaarders, en daarmee begon alle ellende waarvan we nu nog de gevolgen dagelijks ondervinden. Het zou zo tegen 3 uur in de nacht geweest zijn toen de sturende non een klein landweggetje opreed en de voiture stopte voor een alleraardigst uitziend huisje. “Dit is wat ik voor U geregeld heb”, zei zuster Louise, “U mag hier de hele week blijven als u wilt, maar zaterdag moet de gîte leeg zijn want dan komen er nieuwe gasten”. En hoezo en waarom en wat met de kosten, het bleek allemaal al in kannen en kruiken.
Jawel, uw verslaggever zit er warmpjes bij en heeft vandaag heerlijk genoten van het uitzicht op het nabijgelegen meer en de rivier vanuit de stacaravan.
De verbinding is hier perfect en daarom kon ik vandaag dan ook op m'n gemak genieten van een mooie etappe. Het lukte Team Giant-Shimano vandaag niet om sprintkanon Marcel Kittel aan een vierde ritzege te helpen. De Duitser loste in een door de wind chaotische finale. Ploegmaat Roy Curvers was zichtbaar teleurgesteld. "We bleven niet rustig, we hebben niet goed op Marcel gelet", mopperde hij aan de finish in de plofkap van Mart Masterdont's werkgever. "We hebben het verneukt voor hem. Dit was niet goed. Op de kant raakten we elkaar kwijt. En dan wordt het lastig. Op 5 kilometer voor de finish moet je bij de eerste 20 zitten, anders ben je kansloos. En dat zaten we niet. Dan heeft het geen zin meer." Voor de neutrale toeschouwer was het echter een prachtige race! De Pool Kwiatkowski sloeg op het einde een gaatje en leek even solo naar ritwinst te knallen, maar het peloton viel hem op de nek. De Fransman Reza ging goed aan, maar de Duitser André Greipel had de ruimte en profiteerde optimaal van de afwezigheid van Kittel om alle frustraties van zich af te spurten. 'De Gorilla'! Ging als eerste over de meet.
De kitchenette in de caravan is uitgerust met een magnetron, een koelkast en een kookplaat. Zojuist ben ik begonnen met gebruik te maken van de barbecuefaciliteiten op het terras en het te verbranden vlees is voorafgaand bereid door de gastheer. Ik ga er lekker van genieten en me beraden over de volgende reisbestemming. Nog een dagje hier in petit Gîte Nature du Domaine du Moulin de l'Etang behoort ook tot de mogelijkheden, misschien zie ik zuster Louise nog een keer. Epernay ligt 15 km verderop. Ik bevind me op 30 km van Reims en op 11 km van Dormans. Voordat de renners in het weekend de Vogezen opzoeken, krijgen ze morgen nog één vlakke etappe voor de kiezen. Alhoewel, helemaal vlak is het niet. In de slotfase moeten er twee korte klimmetjes overwonnen worden. Ik zou dus morgen bij de start in Epernay kunnen gaan kijken, naar Nancy is het 234,5 kilometer, dus of ik dat doe weet ik nog niet. Oh, ik zeg het niet vaak maar dit plekje is een echte aanrader! Domaine Moulin de l'Etang, 51700 Châtillon-sur-Marne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten