Bom dia Wielerfanaten. Jawel dat was een lange zit gisteren niet? Ik neem tenminste aan dat u na het ongebreideld gebrabbel aan die tafel op een Amsterdamse flat, gelijk uw eigen technologische filosofie hebt los gelaten op de TV, de bank en de afstandsbediening. Of er morele grenzen gesteld moeten worden aan de snelle technologische ontwikkelingen? Het Filosofisch Kwintet met als gezagvoerder journalist Clairy Polak denkt van wel, geloof ik. Mag ik dat geloven? Ja dat mag ik geloven alhoewel de brij aan onsamenhangende opmerkingen eerder de wens naar boven drijft om dat soort filosofen op een fiets, zonder remmen, van een alp af te sturen om daarna de noodzaak van vangrails te bespreken.
Kijk, daar blijkt onze Mart Masterdont dan weer door de wol geverfd te zijn en herhaalt smeetsterlijk de opmerkingen van zijn, slaapverwekende verslaggevende, collega's, dat als je maar hard genoeg tegen een cementloos gestapeld muurtje aanrijdt, het vanzelf omvalt. Uw onraadreporter en zijn mevrouwtje Kettingkast – Sputterbret wonen in een 200 jaar oud huis dat ook cementloos is gestapeld, en gelooft u mij, daar kun je met een Belkin bus tegenaan rijden en dan doet het nog steeds zeer.
Nou dan, over de etappe gisteren. Vincenzo Nibali heeft dus twee keer raak geschoten voor de prijs van één. De Italiaanse kampioen van Astana knalde in de slot fase weg uit een select elitegroepje en hield knap stand in de lastige en door de wind gedomineerde slot kilometer. De ritwinst in Sheffield leverde hem meteen ook het geel op. Meu amigo Rui Costa en die Chris Froome probeerden de kloof nog te dichten, maar werden nog bij de kraag gevat. Uiteindelijk spurtte de Belg Greg Van Avermaet naar de tweede plaats.
Over Belgen gesproken; Dhr. Masterdont had zo'n Vlaming (want de beste man wilde geen Belg genoemd worden) aan tafel gisterenavond en die was nog jarig ook. Wat een mooie geste, een fles champagne meebrengen en uitschenken, zou je denken. Nee dan kent U onze Mart Masterdont nog niet, zoete troep! We wisten dat Masterdont een moeilijk heerschap is om mee om te gaan, de ervaringen tijdens de ochtend etappe spraken bruine broekdelen, maar de onbeschoftheid die hij nu tentoonspreid doet ons overwegen om advies te vragen aan het Filosofisch Kwintet over de ophanden staande samenwerking als we weer veilig op het vasteland zijn.
Beste Tourvrienden, ook de romantische voorspiegeling van het industriele Sheffield, door Masterdont was een omdraaiing van de werkelijkheid. Nog nooit is uw verslaggever in zo'n troosteloze stad geweest. Jawel, onze weledelgestrenge mevrouw Janet stond er op mij, met m'n pershesje, persoonlijk naar Sheffield te begeleiden. Ik vroeg me al na vijf minuten, op de achterbank van haar vehikel, af waar aan ik al die medewerking had verdiend. Bij iedere tegenligger, vluchtheuvel, langzaam rijdende mede-weggebruiker en vooral, met gevaar voor eigen leven, fietsende wielertoerist klonk het F-woord gevolgd, of voorafgegaan, door de Engelse variant van GVD.
De, zo aimabel overkomende, pensioen gerechtigde dame veranderde achter het stuur van haar gepantserde limousine in een slang knauwend, vloekend viswijf. Nou is uw reporter al heel wat gewend. Vallend van een Pyreneeën top, opgevist worden uit de middellandse zee door een paar ontvoerders en het aanhoren van vele verbale brutaliteiten, maar nu voelde ik me toch echt ongemakkelijk. Het zal u niet verbazen dat ik bij de eerste gelegenheid uit de wagen ben gevlucht, een actie die achteraf ook verkeerd had kunnen aflopen.
Ik zal u al de details besparen maar deze bijdrage komt u toe vanuit de keuken van de familie Khan. Een, aller aardigst en gastvrije, familie die me op tijd van de straat plukte, net voordat ik dreigde m'n laptop te moeten inleveren aan een groepje boze jongeren die, op z'n minst gezegd, niet zo blij waren met de Tour karavaan door hun stad. Nee, de bestuurders van Sheffield hadden er beter aan gedaan om hun miljoenen aan de troosteloze arbeiders wijken te besteden, de criminaliteit aan te pakken en de overlast van jeugdbendes en drugsdealers. Meneer Khan heeft me, terwijl de kokerij van mevrouw Khan de keuken veranderde in een soort van geurende sjamanentent, de geschiedenis van zijn familie en hun overlevingsstrijd in Sheffield verteld. De Tour de France bleek voor even van geen belang, maar uw onraad verslaggever is nu eenmaal in Engeland met een missie.
Ahmed, zoon van Khan, heeft me veilig bij de etappe meet gebracht, en ja, dat had misschien ook met het embleem op zijn leren jack te maken. Uw verslaggever is een van die journalisten die eigenlijk een overzicht houdt over de race en dat is echt alleen mogelijk onder genot van wat versnaperingen voor een televisie of monitor. Het mag dan enige opwinding met zich meebrengen om wat van de sfeer op te snuiven, maar om slechts de laatste paar honderd meter van de etappe te zien, zonder enige weet van het voorgaande te hebben is een dooddoener. Geloof het of niet maar op de VIP tribune zat Mevrouw Janet als een beschaafde lady te klappen voor de renners. “Wie is die vrouw toch en waarom rijdt ze rond in een gepantserde auto?” vroeg ik Ahmed. Tijdens de wandeling terug naar huize Khan werd me het een en ander duidelijk. Janet blijkt veel omgang te hebben met Gordon Ramsey, dat verklaart haar woord gebruik. Ze heeft ooit geprobeerd paardenvlees te presenteren tijdens paardenraces op de Cheltanham Racecourse, tja daarmee maak je geen vrienden in Engeland.
De nacht was onrustig en de bank van de familie Khan mist hier en daar wat foam op de veren, waardoor er van slapen niet veel terecht kwam. Vanmorgen stond er om 5 uur al iemand aan de deur. Ahmed had een vroegstondige discussie met de roodharige jongeman die, althans zo kwam hij op mij over, de nacht had doorgebracht in een portiek. Hij was helemaal uit Leeds gekomen omdat Ahmed hem moest helpen. Het ging om het wisselen van Euro's. Om de een of andere reden kon hij zelf niet naar de bank en Ahmed scheen daar ook geen oren naar te hebben. Toeval of niet, maar ze vonden uw reporter de juiste persoon om het geld bij een bank in Engelse Ponden om te wisselen. Uit z'n broekzak kwamen 850 Euro, uit z'n binnenzak 500 en voor de laatste 350 Euro moest hij een schoen uittrekken. Het aanbod was te goed. Als ik het geld ging wisselen mocht ik 500 Euro zelf houden. En zeg nou zelf, wie zou dat niet doen voor een dakloze die een grote fan van de Belkin ploeg is toch? Nou ja, fan, hij droeg een Belkin trainingsjasje onder zijn oude jas. De firma Zaagblad heeft me dan wel op weg geholpen maar om een overtocht naar de andere kant van het kanaal te geraken moet ik creatief zijn. Het geeft me tevens de mogelijkheid om voor de eerste, en waarschijnlijk laatste, keer Buckingham Pallace te zien.
Vandaag dus een vlakke etappe van 155 kilometer tussen Cambridge en Londen en meteen ook het slotakkoord op Engelse bodem. Grote delen van het parcours hebben we teruggezien tijdens de Olympische wegwedstrijd in 2012. Net zoals de eerste etappe lijkt de zege weggelegd voor Marcel Kittel. Hij is de topfavoriet voor vandaag. Op welk tijdstip u, Tourvolgers, dit bericht bereikt weet ik niet. De familie Khan heeft geen internet en ik weet niet of de Engelse treinen een gratis wifi verbinding aanbieden. Bij de eerste mogelijkheid stuur ik deze bijdrage het wereld wijde web op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten