Tja, dat was het dan, beste Tourgazet Plagiato lezers, voor dit jaar. De Tour wacht op niemand, maar is uiteindelijk ook gebonden aan een gelimiteerde tijd. Het ontroerende beeld, gisteren, aan de finish van de voorlaatste etappe was een bijzondere gebeurtenis in de historie van de Tour. De geëmotioneerde, 35-voudige etappe winnaar, op leeftijd zijnde Brit, Mark Cavendish kwam - in het bijzijn van zijn ploeggenoten - in tranen over de finish. Een record, 35 zeges in de Tour, dat zal worden bijgeschreven in de sportgeschiedenis boekjes.
De ochtend begon met een grote tegenslag voor alle deelnemers aan de Tourtoto van Ted de la Course en Felix von Levertraan. Het gokplatform dat alle anderen, inclusief Unibet, jaloers maakt op hun eigen T€Dcoin's, heeft een grote klap te verwerken gekregen. Bij een waarde transport, dat op weg was naar Zevenaar van Amsterdam-Osdorp, is vanochtend een geldkoffer vol T€Dcoin's ontploft. Omdat niet meteen duidelijk was of het toch niet om een overval ging of incident dat geïnitieerd was door de eigenaren van de inhoud, rukten politie en andere hulpdiensten massaal uit.
Het incident vond plaats rond 09.00 uur, meldt AT5. Precies 12 uur voordat het syndicaat uit Zevenaar de winst uitbetalingen zou moeten verrichten. Het personeel van een geldwagen pakte de 'beveiligde' koffer en wilde ermee naar het waarde transportbusje lopen, toen de koffer door nog onbekende oorzaak ontplofte. Bij de ontploffing kwamen chemische stoffen vrij die de T€Dcoin's onbruikbaar maakten. Het ambulancepersoneel heeft de medewerkers van het waarde transport direct behandeld voor het inademen van die chemische stoffen. Ze hoefden gelukkig niet mee naar het ziekenhuis. Of het transport was verzekerd door de eigenaren Ted de la Course en Felix von Levertraan, en hier door de betalingsverplichtingen gevaar lopen is nog onduidelijk.
Terwijl Richard Carapaz door de organisatie van de Tour de France was uitgeroepen tot de meest strijdlustigste renner van de voorbije drie weken. Reed Peter Sagan vandaag, zijn laatste profwedstrijd ooit op de mountainbike. De 34-jarige flamboyante Slowaak nam afscheid van de wielersport bij de nationale kampioenschappen van zijn land. Alweer een professionele wielrenner die door hartproblemen, waarvoor hij twee ingrepen onderging, niet ongeschonden uit de topsport sector komt.
Het zou een lange dag worden, vandaag, met een laat beginnende, avondeten verschuivende tijdrit. Uw verslaggever heeft dan ook nagedacht over wellicht af te ronden klusjes in en om het huis, maar toen hij met die hersengymnastiek klaar was, werd ook de eerste renner van het startschavot geschoten. En já, dat is in spreekwoordelijke zin. Het “startschot” heeft een mooie traditionele, enigszins melancholieke uitstraling, en hoewel tegenwoordig met een kabeltje verbonden aan een computer, blijft de “bang” en de kruitdampen die uit zo'n losse flodder pistool komen een conservatieve verbinding met het verleden bevestigen. De concentratie voor, en de explosie tijdens of direct na het klinken van het startschot is vooral in atletiek en de schaatssport een spektakel om te aanschouwen. Oordopjes of andere vormen van gehoorbescherming zijn een vereiste voor de starter die zich tientallen keren blootstelt aan de knallen die nu eenmaal het doel van de hele exercitie zijn. Wat dat betreft zijn de “piepjes” bij aanvang van een tijdrit een vriendelijkere vorm van vrijgave voor vertrek.
Terwijl de investering in TedCoin's op een debacle dreigt uit te lopen, kwam het uw onraadreporter ter oren dat er in de afgelopen tijd weldegelijk mogelijkheden waren om te investeren in fiets-gerelateerde aandelen. De Britse formatie INEOS Grenadiers gebruikte vandaag namelijk de Powershift-naaf van Classified op hun Pinarello fietsen.
Die Powershift-naaf is een draadloos, elektronisch schakelend versnellingssysteem dat in de achternaaf is ingebouwd, gelijk de 3 versnellingen die op de fiets van mijn grootmoeder in de achternaaf waren gebouwd en waardoor zand en regen geen invloed hadden, maar dan wat moderner. Het systeem verbetert de aerodynamica en verlaagt de krachten in de aandrijving, wat resulteert in een hogere efficiëntie en daardoor snelheid, volgens het bedrijf Classified, dat hun hoofdkantoor in Antwerpen heeft. Nu blijkt dat ze de afgelopen jaren een flinke groei wisten te realiseren, waarbij dus wereldwijde investeringen van meer dan 30 miljoen euro zijn aangetrokken en bekende (ex-)wielrenners als Tom Boonen, André Greipel, Marcel Kittel, Philippe Gilbert en Anna Van der Breggen zich, dus zonder daar enige ruchtbaarheid aan te geven, ook bij de technologie-ontwikkelaar hebben ingekocht. Het lijkt er op dat dit nieuwe (oude) versnellingsmechanisme een succes gaat worden, kassa!
Zo tussen de bedrijven door denkt uw onraadreporter terug aan z'n eigen fietsbelevenissen. Nog niet gestoord door live beelden uit Frankrijk, blijkt bij het doorwoelen van de kledingkast dat het 35 jaar oude tenue van T.C.Wageningen nog steeds in uitmuntende toestand netje op een kleerhangertje hangt als relequi uit vervlogen tijden. Een geel wielershirt met een uitbundige reclame voor Praxis, de bouwmarkt gigant, zwarte koersbroeken zowel kort als lang, en een overjasje in dezelfde stijl. Nee, de maat is waarschijnlijk niet toereikend, het schreeuwende ontwerp mag dan de zichtbaarheid in het verkeer verbeteren, maar zou in de grijze haren periode van deze toerfietser een wat teveel verwachtingsvolle uitstraling hebben. Oh zeker, de “vintage” 40 jaar oude Gazelle, met het speciale Shimano aero-jubileum setje, versiert met 14 karaats gouden dopjes, na aanleiding van het 100 jarig bestaan van het Japanse merk, staat reeds 20 jaar ongebruikt in de schuur. Nieuwe bandjes, dat wel, maar de met tijdrit tandwielen en aerodynamische velgjes uitgeruste fiets is ongeschikt voor de, vooral begaanbare zandwegen, hier in de Alentejo. Fietsen op de openbare weg is “de goden verzoeken”. Tijdens het graven in de herinneringen aan de ritten die op dat metalen ros zijn gemaakt, blijkt dat de VRT reeds de live beelden aan het uitzenden is. Uw verslaggever was net op tijd om de afscheidnemende Cavendish voor de laatste keer over de finish streep te zien komen.
De tijdrit verliep in de lijn der verwachtingen. 1,2 en 3 werden 1,2 en 3. Het podium werd bestegen door de winnaars van wie we dat ook verwachtte na de tweede week van deze zware Tour! Voor de Portugese wielerfans was de uitkomst “bevredigend” met een vierde plaats voor landgenoot Joao Almeida, al wensen we hier dat hij ook als kopman in een grote ronde mag aantreden binnen niet al te lange tijd. Rest ons niets anders dan respect en bewondering uit te spreken voor de smaakmakers en aanvallers deze Tour, zonder wie het toch vooral een stuk minder spectaculair geweest zou zijn. Vooral het feit dat de klassementstruien over 3 continenten werden verdeeld lijkt uw verslaggever een positieve vooruitgang in de wielersport.
Na alle plichtplegingen, die hoe dan ook nooit de sfeer van een finish in Parijs kunnen benaderen, restte nog 1 laatste televisie uurtje, namelijk de Avond Etappe. Met Dumoulin, Kittel, Clement en van Vleuten blijken de gesprekken aan de, door Frankrijk reizende, tafel onderhoudend te kunnenzijn, met expertise, anekdotes en zelfs humor. Nu alleen nog die dochter van Knetemann de kneepjes van het vak leren, en die commentator annalist die telkens z'n eigen (onrechtmatige door doping verkregen) overwinningen moet benoemen, van de buis halen, is er een mooie toekomst in het verschiet voor het programma, dat als het aan uw onraadreporter zou liggen, ook gemaakt zou moeten worden tijdens de Giro en de Vuelta.
Met verbazing werden we vanavond geconfronteerd met een wel heel bizar einde van het programma, eigenlijk net zo onverwacht als de aankondiging van een demente bejaarde, die eindelijk een helder moment scheen te hebben, om af te zien van het presidentskandidaat zijn voor de komende verkiezingen in de USA.
Mevr, de Graaf kondigde een schakeling naar een blondine in Parijs aan, waarna we plotseling, schijnbaar, in een ander programma van de NOS waren belandt. De verontwaardiging en emotie liep hoog op, en werd nog eens versterkt door het plotseling verschijnen van een tranen trekkend optreden in Maastricht, Voila! Een abrupt einde van de Tour de France en de laatste zin in het verslag van 2024 hier op de Tourgazet Plagiato. Namens de redactie, maar zonder die van, (na een paar dagen ontslagen) de UPS kostuumverzamelaar (wiens aanbevelingen zo'n diarree onderbuik derrie gehalte aannamen dat de kantonrechter met terugwerkende kracht het arbeidscontract ontmantelde) wensen we U een prettige voortzetting van de sportzomer.
Nu het einde van de 2024 editie van de Tour nadert, beste wielervrienden, ontspruiten zich, niet allen bij uw reporter, onzekere toekomst beelden ten aanzien van de wielersport. Waar hebben we de afgelopen drie weken eigenlijk naar gekeken? Sport of een wetenschappelijk experiment, en heeft de populariteit van het individueel gravel rijden daar iets mee te maken?
Komt er langzaam een kentering in de benadering van het hard rijden op de fiets, waarbij de invloed van doctoren, medische meetapparatuur, digitale communicatie, gegevens overdracht en levensbedreigende voedselpatronen inmiddels een veel grotere factor op overwinningen hebben dan instinct en individueel talent om “de koers te lezen”. Een groot gedeelte van het succesvol wielrennen hangt af van ploegbudgetten, medische staf, windtunneltijd, hoogte stage (of nagebootste hoogte stage door middel van inademen door de slang van een duur apparaat), kortom het geld. De mogelijkheden van de teams liggen mijlen ver uit elkaar, in het dagelijks leven noemen we dat oneerlijke concurrentie, in het sportcircuit dus competitie vervalsing.
Het hard rijden op een fiets over gravelweggetjes staat als wedstrijdsport nog in de kinderschoenen. In Nederland mogen we ons gelukkig prijzen met een bondscoach die de menselijke maat benadering voorstaat en het is te hopen dat het commerciële circuit met ASO als grootste bedreiging, geen vat krijgt op deze mooie sport. Het individueel presteren, zelfredzaamheid en plezier hebben, staan binnen het “alternatieve” wereldje van gravel coureurs nog boven aan de lijst.
In tegenstelling tot het, inmiddels als “wetenschappelijke zoektocht naar de ideale fietser” verworden, professionele wielrennen, lijken de gravel wedstrijden meer op de oorspronkelijke Tour de France van weleer – waar coureurs hun eigen banden moesten plakken of reparaties uitvoeren, asfalt wegen in de bergen een uitzondering waren - waar de individuele sporter zich kon onderscheiden door het maken van de juiste keuzes gedurende de koers.
Door de chaos in Nice, het ondoordringbare bastion van afzettingen, files, en met de Fransche slag georganiseerde start in de kustplaats, ontvouwde vanochtend de voorbereidingen in een logistiek drama, waardoor de start moest worden uitgesteld. Terwijl de activistische investeerder Elliott Investment Management een "aanzienlijk" belang genomen in koffieketen Starbucks en met eigen plannen voor verbeteringen komt – minder personeel, goedkopere ingrediënten, lagere lonen – in de hoop daar zelf grote winsten mee te boeken, opende de multinational een filiaal in het boven Porto gelegen, Vila do Conde Fashion Outlet, het 30ste bruine bagger verkooppunt in Portugal. Avontuurlijk ondernemen hoeft helemaal niet slecht te zijn, maar om nou te adverteren met een kartonnen beker vol drab voor 3 Euro, terwijl je op iedere straathoek een etablissement hebt waar je voor 80 cent een overheerlijke echte (porseleinen) kop koffie kunt kopen, getuigd meer van Amerikaans trumpiaanse hoogmoed dan gezond ondernemingsverstand. Uiteindelijk wint het pure altijd van het gemodificeerde, en uw onraadreporter vermoed dat op de lange termijn dat ook geldt voor de wielersport.
Terwijl ze bij Adidas maar weer eens bezweken door de Israëlische uitgeoefende druk om een Palestijns model uit een campagne te halen, werden de Tourvolgers aangenaam verrast met Wilco Kelderman als patron in een kopgroep. En ja, ijdele hoop, dat begrijpt uw verslaggever ook wel, maar je vraagt je toch af wat de invloed, qua energie, van al dat nodeloos kopwerk in vlakke etappes voor effect heeft gehad. Uiteindelijk wint Pogacar gewoon weer. Nou ja, met dank aan het team van Evenepoel, dat de knuppel in het hanenhok gooide en daarmee bijna een minuut verloor op, een zich herpakkende, Vingegaard, die daarmee met wat meer zekerheid aan de moeilijke tijdrit van morgen kan beginnen. Het lijkt er op dat Evenepoel een beetje teveel vertrouwde de waarden die het computertje op z'n fiets aangaf, het lijkt dat de jongere generatie renners het lezen van tegenstanders, het aanvoelen van de koers en het eigen instinct steeds minder weten te gebruiken.
Het is al vaker geprobeerd. Het creëren van de ideale mens voor verschillende omstandigheden en uitdagingen. De experimenten verspreiden zich over vele onderdelen van de maatschappij, zoals gedrogeerde Amerikaanse soldaten zonder vrees om te sterven, drugs in het brood van een Fransche bakker waardoor een heel dorp aan hallucinaties ten onder ging of de poging tot het in elkaar knutselen van ideale mensch, tijdens een van de donkerste tijden. Al die uiterste pogingen om een wielrenner tot een als robot fungerende, programmeerbare mens op de fiets te maken zijn net zo beangstigend. Was het vroeger nog een kwestie van valsspelen door allerlei lichamelijk versterkende vormen van doping, is het nu een uiterst doorgeslagen vorm van medische wetenschap waarbij ook de menselijke aspecten als instinkt, pijngrenzen, het zelfstandig maken van beslissingen, emotie en gevoel, worden vervangen door computer geanalyseerde waarden die beslissen of de grens van het mogelijke is bereikt. Als de waarden aangeven dat het kan, is dat de aanleiding tot het verstrekken van orders vanuit het data centrum van de ploegleiders en doctoren.
Renners zijn al iedere vorm van vrijheid verloren door het constant invoeren van “wearabouts”, beschikbaar zijn op ieder moment van iedere dag voor een doping controle, het bijhouden van alle processen en waardes die af te lezen zijn uit bloedonderzoeken in een paspoort dat alle geheimen van het lichaam prijsgeeft, met uitzondering als ze een hart probleem hebben door alle inspanningen, door wetenschap vormgegeven trainingen en afgemeten voeding. Nee, dan komt het plotseling als niet opgemerkt probleem voor de dag, vaak als het al te laat is. Als renners zoveel individuele klasse hebben dat ze zich weinig aantrekken van de controle waanzin van hun werkgevers, iets wat binnen elke andere bedrijfstak dan sport tot oproer en kamervragen zou leiden, worden ze omschreven als eigenzinnig, eigenwijs en moeilijk te coachen.
Natuurlijk zal het grote geld en een appartement in Monaco of Andorra al die vrijheidsbeperkingen en verlies van integriteit naar de achtergrond verdringen, nou já, tot dat je plotseling, zonder medische waarschuwing levenloos op straat ligt en je door een eenvoudige ambulancebroeder met een defibrillator een tweede kans krijgt om toch nog je kinderen te zien opgroeien. U merkt wel, beste wielerliefhebber, het is een onderwerp dat hoog zit bij uw verslaggever. Er zal iets moeten veranderen in de wielersport, het zal weer een sport moeten worden in plaats van een commercieel gedreven wetenschappelijk experiment. We moeten terug naar de basis van het competitief fietsen. Een renner met talent, uithoudingsvermogen, koersslimheid, een veilige fiets en gelijke kansen aan de start van een wedstrijd, een echte wedstrijd zonder beïnvloedingen van metertjes, computers en ongelijke trainingsmogelijkheden en ondersteuning. Het moet weer een mensensport worden.
Welnu, voor de Tour van 2024 is de uitslag wel bepaald. Morgen nog even een tijdrit om de laatste dag-winnaar aan te kunnen wijzen, de truienceremonie met de reeds bekende winnaars en de schavotscene waarbij ook vrouwen, vriendinnen, eventuele zoontjes, dochtertjes of non-binaire kinderen en misschien wel een huisdier, mee kunnen vieren in de vreugde.
Sommige kunnen relaxed op de fiets naar huis, tenzij er natuurlijk nog financiële rondjes rond de kerk gereden moeten worden in België of Nederland. Het was een mooie, beetje surrealistische Tour met Fellini en Picasso achtige taferelen en uiteindelijk winnaars die verdiende te winnen.
Historisch door een Afrikaanse groene trui, onvermijdelijk door een Sloveens gele trui, hoopvol door een Belgische witte trui en strijdlustig door een Ecuadoraanse bolletjes trui. We zullen ze morgen allemaal nog een keer individueel zien schitteren!
Bellen met de drukkerij, paniek, blauwe schermen en het vervangen van een verdroogd typemachine lint. Jawel beste Tourgazet Plagiato volgers, de gevaren van de wereldwijde digitale koppelingen van systemen werden vanmorgen maar weer eens benadrukt. Ook al zou de drukkerij in staat geweest zijn om de Tourgazet van vandaag analoog op papier te printen, bleek de verzending door problemen bij de Portugese CTT, ten gevolge van hetzelfde wereldwijde Windows probleem onmogelijk. Gelukkig is de PC van uw spreekbuis der Tourgazet Plagiato niet op blauw gegaan.
Terwijl Wilders de relatie met internationale bondgenoten maar weer eens verstoord en de Nederlandse ambassadeur in Jordanië op het matje de klachten, over die "racistische parlementariër" wiens "opruiende uitspraken" in strijd zijn met het internationaal recht en een "een cultuur van rassenhaat" uitdraagt, moet aanhoren, maakt de organisatie van de Tour bekend dat de
tijdslimiet voor de achterblijvers (lees: het overgrote gedeelte van het peloton) zal worden verruimd. Ondertussen stak de Japanse turnster Shoko Miyata thuis nog maar een heerlijk sigaretje op, terwijl het peloton zich begaf naar de fictieve startlijn.
Het is best wel jammer dat de Japanse Miyata niet mee mag doen aan de Olympische Spelen, omdat de 19-jarige in Monaco tijdens een trainingskamp betrapt werd op roken en het drinken van alcohol. Ze was een van de weinige geweest waarmee Willem-Alexander nog een conversatie had kunnen hebben onder het genot van een peuk en biertje. Oh já, natuurlijk zal het koningspaar en hun dochters Amalia en Alexia de Olympische Spelen bezoeken.
Willem-Alexander is als erelid uitgenodigd door het internationaal olympisch comité, en de vaderlandse belastingbetaler neemt de kosten voor zijn aanhang wel voor rekening. Het Nederlandse imago in de wereld wordt vervolgens verder afgebroken als ook, de premier van het eerste bruine kabinet, Dick Schoof bij de openingsceremonie zich bij de koning zal voegen.
Dat het vandaag menens was voor het Visma team, bleek wel van bij de start. De Nederlandse formatie had nog de ijdele hoop om Tadej Pogacar onder druk te zetten en dus kregen Christophe Laporte, Wilco Kelderman en Matteo Jorgenson de opdracht om in de aanval te gaan. Door de absurde beslissingen van de ploegleiding in de voorbije dagen, waarin de focus veel te veel op Wout van Aert en z'n zielige drang naar een ritoverwinning lag dan het ploegbelang en de kansen die zich aanboden voor anderen in het team, moesten diezelfde Van Aert, en Lemmen, die zich voor niets uit de naad gereden had, al vroeg afhaken. Op de flanken van de bijna twintig kilometer lange Col de Vars werd er op het scherpst van de snede gekoerst. De renners die uiteindelijk vooraan overbleven waren: Jorgenson, Kelderman, Van Wilder, Hindley, Carapaz, Simon Yates, Oscar Onley, Nicolas Prodhomme en Cristian Rodríguez.
Het peloton werd aangevoerd door de mannen van UAE Emirates een stevig tempo ontwikkeld, en volgens de berekeningen die ze van te voren hadden gemaakt bleef het verschil met de kopgroep binnen de 4 minuten. Op de Col de Vars kwam Carapaz als eerste boven en mocht twintig bergpunten op zijn conto bijschrijven. De Ecuadoraan was duidelijk uit op het veroveren van de bolletjestrui.
Natuurlijk heeft elke dag z'n eigen drama en soms gaat het zelfs in de – tot in de puntjes geregisseerde – wielerwereld niet volgens plan. Eekhoff die oorspronkelijk naar de Tour de France was gekomen als “knecht” voor de sprinttrein van Fabio Jakobsen, die na elf etappes al naar huis afreisde, moest vandaag uiteindelijk ook opgeven. Natuurlijk voelt dat jammer en oneerlijk, maar net als in het echte leven waarin het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, de Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem in strijd verklaard met het internationaal recht en Israël ook schuldig acht in die gebieden van systematische discriminatie tegen Palestijnen, veranderd er niets aan de situatie. Ook al zou Israël zich zo snel mogelijk moeten terugtrekken en schadevergoedingen moeten betalen volgens het gerechtshof, gaat de vernietigingstrein gewoon door, gelijk ook de Tour voor niets en niemand stopt.
Aan de voet van de zestien kilometer lange slotklim was het verschil tussen de aanvallers en de groep-Pogacar nog altijd vier minuten en dus mochten de koplopers dromen van een zeer prestigieuze ritoverwinning in Isola 2000. Visma ging duidelijk voor de dagzege en dus reed Kelderman in de eerste klimmende kilometers de longen uit zijn lijf voor zijn Amerikaanse ploeggenoot Jorgenson. Op 13,5 kilometer van de top voelde Jorgenson zijn moment gekomen. Met een machtige versnelling sprong de renner uit het wiel van Kelderman en sloeg hij meteen een mooie bres. Carapaz en Yates moesten het antwoord schuldig blijven, al was de onvermoeibare Ecuadoraan niet van plan om zijn strijdbijl zomaar te begraven. Carapaz werd echter geschaduwd door een oersterke Kelderman, die als modelploegmaat zijn werk tot in de perfectie wist uit te voeren.
Ondanks de geruststellende voorsprong van kopman Pogacar, besloot UAE Emirates er bergop nog maar eens de pees op te leggen. De kopbeurt van Yates bleek de aanzet tot een demarrage van Pogacar, die met sprekend gemak – vanuit het zadel – wist weg te rijden van Evenepoel en Vingegaard, die door eerdere verspilde energie van z'n teamleden alleen tussen een overmacht van andere ploegen reed, fixeerde zich op het achterwiel van Evenepoel. Een inmiddels ontketende Pogacar raapte intussen vroege vluchters Kelderman, Hindley, Carapaz en Simon Yates op en bleek zelfs nog op weg naar koploper Jorgenson, die zijn voorsprong steeds kleiner zag worden. De Sloveen rook bloed, reed ook het laatste gaatje op Jorgenson dicht en had geen genade met de renner van Visma. De heerser in deze Tour reed zijn laatste ‘concurrent’ in een vloek en een zucht voorbij en soleerde naar een andermaal indrukwekkende en gedenkwaardige ritoverwinning. En nog belangrijker: hij wist de Tour nu helemaal in een beslissende plooi te leggen.
Terwijl Arnaud Démare, die de hele dag voor de bezemwagen, moederziel alleen had geploeterd, over de streep kwam, bleek hij de tijdslimiet te hebben overschreden en kwam daarmee dus een einde aan zijn deelname, schiet het wereldwijde stroomgebruik in de hoogte door het massale gebruik van airco-units, die op hun beurt de temperatuur buiten nog hoger maken. Ondertussen waren de routes van de Nijmeegse vierdaagse vandaag met 10 kilometer ingekort vanwege de hitte en kondigde Pogacar aan het morgen rustiger aan te doen. Nou já... een kopgroep zou wel weg mogen rijden, maar we weten nu onderhand wel dat de gele trui drager en zijn ploeg alles onder controle heeft en altijd wel een verassing achter de hand heeft. We gaan het beleven morgen.....
"Loon na werken”, wie kent hem niet, beste wielerfans, de uitdrukking die maar weinig navolging krijgt in de praktijk. Vandaag was weer eens zo'n dag dat uw onraadreporter, ondanks de knullige tactiek van het Visma team, die wederom een Nederlandsche overwinning zou blokkeren, geen betere winnaar had kunnen voorstellen. Het is waarschijnlijk grootste succes in de wieler carriere van Victor Campenaerts, het winnen van de achttiende etappe van de Tour van 2014. De Belg, nu nog in dienst van Lotto Dstny klopte in Barcelonnette zijn medevluchters Mattéo Vercher en Michal Kwiatkowski.
Onze landgenoot Bart Lemmen eindigde als zesde, na een dag lang de ijzers uit het vuur gehaald te hebben voor Van Aert, de Belg die zo langzamerhand een echte stoorzender wordt voor het Nederlandse Visma team. Jawel, uw verslaggever is verbolgen over het feit dat het telkens Nederlandse talenten zijn, binnen uitgerekend een team dat met een Nederlandse licentie en sponsors rijdt, die zich opofferen voor een gefortuneerde renner binnen de selectie, alleen maar omdat hij dan “een kans” zou hebben. Het is een stramien dat zich steeds vaker afspeelt in de koers en de kans op Nederlandsch succes ondermijnt. Bart Lemmen was vandaag overduidelijk in staat geweest een Tour etappe te op zijn naam te schrijven ware het niet dat team orders anders besliste. Daarom was vandaag waarschijnlijk ook het hoogtepunt van Campenaerts carriere, hij gaat ook voor Visma “knechten” in het volgende seizoen.
Mocht het morgen allemaal in de soep lopen voor Visma, en het aankomen op de ondersteuning voor de minieme kans die hun kopman Vingegaard nog heeft, treft Bart Lemmen geen enkele blaam mochten de vermogens van de 28 jarige laat-instromer niet voldoen. Een ding is wel duidelijk, als je de Tour wil winnen, moet je geen Wout van Aert opstellen, dat lijdt veel te veel af van het uiteindelijke doel. Stel je voor Geesink zou in zijn afscheidsjaar de leiding tijdens de koers opzich hebben genomen, zonder egotripperij, zonder etappe koorts maar met ervaring en de focus op het doel waarmee men aan de start staat. Het is moeilijk voor ieder individu dat de smaak van succes geproefd heeft om een stapje terug te doen en in het belang van het team te werken. Voorbeelden genoeg, denk alleen maar aan die oude man in zwijnenparadijs, waar de beer geschoten is maar “lebendiger” is dan ooit, losgeslagen van de realiteit en overtuigd van zichzelf, daarmee de toekomst van een (nu nog) democratische staat op het spel zettend.
Het dreigt een wel heel hete en lange sportzomer te worden. De code rood waarschuwingen op de smartphone komen met een hogere frequentie binnen dan de onzin berichtjes op Facebook, de siësta uren beginnen al ver voor het middaguur en verkorten de productiviteit met minstens de helft van de dag. Na dit weekend gaat uw onraadreporter met een tijdelijk pensioen, dat wil zeggen, tot volgend jaar de Tour weer van start gaat. Natuurlijk zullen de prestaties op de olympische spelen niet geheel onbeschouwd blijven, maar de beeldscherm uurtjes zullen zich toch echt beperken tot de hoogtepunten en samenvattingen. En nee, Femke Bol is niet het zusje van Cees Bol, alhoewel ze allebei behoorlijk rap zijn in hun discipline.
Opvallend is wel dat er bijvoorbeeld vijftien Russische en zestien Belarussische atleten deelnemen aan de Parijsiaanse spelen, het gaat dan om individuele atleten, die onder neutrale vlag mogen uitkomen. Rusland en Belarus zijn door de Russische invasie in Oekraïne grotendeels uitgesloten van deelname. Zelfs in de teamsporten zijn beide landen helemaal niet welkom in Parijs. Ik hoor vaak aan de opinietafels dat je politiek en sport niet moet vermengen, en er zullen ongetwijfeld Russische sporters zijn die het absoluut niet eens zijn met Putin. Dat neemt niet weg dat voor het Olympisch comité een onrechtmatige invasie en het bombarderen van ziekenhuizen wel degelijk een reden zijn om sporters uit die landen te boycotten. Wat uw onraadreporter hoogst verbazingwekkend vindt is dat er wel Israëlische sporters mogen deelnemen en met hun eigen vlag in de openingsparade mogen zwaaien. Politieke en economische belangen, ontvlammen dus discriminatoire ongelijkheden binnen het sportevenement dat de wereld zou moeten verbinden. Russische sporters mogen geen banden hebben met het leger of veiligheidsdiensten in hun land en moeten afstand hebben genomen van de Russische agressie in het buurland, Israëlische sporters kunnen openlijk hun steun uitdragen voor oorlogsmisdadiger Netanyahu en de volkerenmoord die hij heeft geïnitieerd.
Welnu, morgen moet alles duidelijk worden. De startplaats van de dag, Embrun, is extreme uitdagingen op het gebied van sport niet vreemd. Naast zes Tourstarts staat de plaats ook bekend om de Embrunman. De race is een Ironman-triatlon, waarbij deelnemers in zware omstandigheden 234 kilometer afleggen in de Alpen. De renners slaan in de Tour het zwemmen en hardlopen over, maar krijgen daar een uitdagender parcours voor terug dat het peloton richting Isola 2000 brengt, die het strijdtoneel zou kunnen worden van de beste renners in koers. Het is het slotstuk van een slopende dag in de Alpen. Vanuit Embrun rijden de renners over glooiende wegen richting de voet van de Col de Vars. Na een kleine drie weken koers zullen de benen hier snel tegenstribbelen, maar het zwaarste moet dan nog komen.
Een afdaling brengt de renners naar de voet van de Cime de la Bonette, het dak van de Tour met een duizelingwekkende hoogte van 2.802 meter. Nergens in Europa kan men via geasfalteerde wegen hoger komen dan hier. In totaal brengen 24 haarspeldbochten de top. Vanaf de top van de Cime de la Bonette dalen de renners veertig kilometer lang richting de voet van deze slotklim. De sola 2000 is ruim 16 kilometer lang en stijgt aan gemiddeld iets meer dan 7%. In de eerste acht kilometer zijn percentages boven de acht eerder regel dan uitzondering. Daarna vlakt de klim af en rijden de renners aan zo’n 6% omhoog. Op het einde worden de renners nog een laatste keer uitgedaagd. Daar loopt het wegdek aan zo’n 8,5% naar de meet. Dat het spectaculair wordt lijkt duidelijk, maar of het ook spannend wordt, gezien de verhoudingen binnen de top van het klassement, valt nog maar te bezien. We gaan er geconcentreerd naar kijken...... met een Nederlands vlagje, een klein hoopvol Nederlands vlagje.
Lagere School klasgenoot Adrie, een ervaren vierdaagse wandelaar.
Och, beste Tour volgers, uw onraadreporter wist 3 seconden na het ontwaken gisteren dat deze dagen weer lang, heet en vol nieuws dat slecht op de maag valt, zouden worden. En wel nu, stilstaan bij de MH17 gebeurtenissen, wandelen in de 16e etappe van deze Tour, marcheren in Nijmegen en rennen zonder veilige bestemming, voor je leven in Gaza, bevestigden het voorgevoel.
Dinsdag werd, na de rustdag en een lange neutralisatie, de Tour weer in gang geschoten. Voorafgegaan door het commerciële circus van natuurvervuilers, met Stef Clement als kuikensmijter – misschien is er een carriere voor hem weggelegd in de pluimvee business, daar smijten ze ook kuikentjes met een verkeerd geslacht in de rondte – werd aan een toeristisch toertochtje begonnen. De eerste wandelaars in Nijmegen waren op dat moment al over de finishlijn gekomen, al is de naam finishlijn natuurlijk een verbannen woord, want het is geen wedstrijd. En toch, beste sportliefhebbers, en toch, schijnt het wedstrijd element wel degelijk een rol te spelen.
Bij koninklijk besluit (door middel van een achterhaald systeem waarin bedrijven en andere partijen aanbevolen worden door het koningshuis, momenteel residerend inclusief moeilijk opvoedbare, verwende dochters, in een villa op een Grieks eiland) zijn de regels van de Vierdaagse met zwarte, typex afstotende inkt vastgelegd in het manifest der amateur ambtenarij, omwille van de professionaliteit en het gevoel om een paar dagen per jaar het miezerige bestaan van onbeduidende vrijwilliger op te waarderen naar de status van strikte strepentrekker of regelement rechter. Uw verslaggever denkt terug aan de tijden waarin er zelfs in professionele wedstrijden plaats was voor coulante en menselijkheid. Wie herinnert zich niet het interview met Bram Tankink voor de start van een Tour etappe, terwijl het peloton al was vertrokken? (“Rustig aan, tijd genoeg”, zei Bram. “Maar Bram, ze zijn al vertrokken!”) Werd Bram gediskwalificeerd? Nee, natuurlijk niet. Als je wat later aan de wedstrijd begint moet je gewoon iets harder fietsen om gelijk met de rest aan de finish te komen. Maar niet bij de Vierdaagse in Nijmegen, oh nee, 1 minuutje te laat voor de aanvang van een wandeling maakt dat het protocol op dictatoriale wijze meedogenloos gehandhaafd wordt met de koninklijke goedkeuring als argument, maar wie wil daar nu nog mee geassocieerd worden.
Het verdikt van de sprint etappe gisteren behoefd geen grote woorden of een lange alinea. Gedring van jewelste in de laatste kilometers, een val, met groene truidrager Biniam Girmay als voornaamste slachtoffer, die daardoor niet kon mee sprinten om de zege en de punten. In de laatste kilometer werd Philipsen ideaal gepiloteerd door eerst Robbe Ghys en vervolgens Mathieu van der Poel. De wereldkampioen wist weer een van zijn befaamde lead-outs uit zijn benen te schudden en wist zijn ploeggenoot zo perfect af te zetten. Philipsen wist het werk van zijn ploegmaats te belonen. Meer verhaal valt er niet van te maken, en dat dachten ze bij het team van de avondetappe ook, dus gingen ze vogeltjes kijken. Wow, wat een hoogtepunt in de sportjournalistiek!
Terwijl de ethische commissie van de UCI een procedure is begonnen tegen Gert V. ploegleider van de continentale vrouwenploeg Proximus-Cyclis die wordt beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, melden de autoriteiten in het moordlustige Texas dat ze de ultieme martel methode hebben uitgevonden. Waar Gert V. voorlopig geschorst is om onderzoek te doen naar de bewijzen voor ”beschuldigingen van ongepast gedrag van psychologische en seksuele aard”, moest het Amerikaanse hooggerechtshof er aan te pas komen om de executie van de Amerikaan Ruben Gutierrez tegengehouden, twintig minuten voordat hij een dodelijke injectie toegediend zou krijgen.
In 2020 gebeurde bij Gutierrez al eens hetzelfde, een uur voor de terechtstelling, de ultieme vorm van psychologische marteling ten gevolge van het al 10 jaar weigeren om nieuwe onderzoek feiten toe te laten in de zaak Gutierrez, die is veroordeeld voor het doden van een vrouw tijdens een overval in 1998. De Amerikaan blijft ontkennen dat hij betrokken was bij de moord en hoopt dat een DNA-test zijn onschuld kan bewijzen. Om zo'n test vraagt de man uit Texas al tien jaar, maar die Texaanse staat weigerde op het verzoek in te gaan. Als het hooggerechtshof besluit de zaak niet in behandeling te nemen en nieuwe onderzoeksresultaten af te wegen, wordt de man alsnog geëxecuteerd, zonder sluitend bewijs.
“Amerikaanse toestanden” is zo'n uitdrukking die zonder uitzondering gebruikt wordt met een negatieve connotatie, maar die “eerst schieten dan vragen” mentaliteit is in Nederland behoorlijk omarmd, vooral door de media. Cancelen zonder enige vorm van waarheidsvinding, de nieuwe vorm van psychologische afstraffing, is steeds vaker het wapen dat ingezet wordt om individuen te ruineren.
Als na 3 of 4 jaar gerechtelijke procedures de hele – de gerechtelijke macht van dure tijd berovende - poeha ongegrond wordt verklaart, is het leven van de aangeklaagde toch maar fijn geruïneerd. De UCI zal in het geval van Gert V. verder geen commentaar geven of uitweiden over het onderzoek. Op basis van informatie die is verstrekt door verschillende rensters, hebben ze besloten om de Belg een voorlopige schorsing op te leggen terwijl het onderzoek voortduurt. Of er aangifte gedaan is bij een gerechtelijke instantie in België, zodat een rechter uiteindelijk een oordeel kan vellen, is uw verslaggever op dit moment niet bekend. Wel dat de naam van de verdachte in het Belgische voluit wordt genoemd, en de ploeg ook stappen heeft ondernomen.
Terwijl de voorbereidingen vanmorgen in alle vroegte begonnen om de start in Saint-Paul-Trois-Châteaux gladjes te doen verlopen, werd in Parijs de laatste hand gelegd aan de molen van het beroemde cabarettheater Moulin Rouge. Alhoewel er vrijdagavond al een feestelijke ceremonie plaatsvond om de plaatsing van de nieuwe wieken te vieren, en eergisteren de olympische vlam langs het theater trok, bleek dat het mechanische gedeelte dat de omwenteling van de wieken moet mogelijk maken, het maar niet wil doen. Eind april vielen de wieken zonder verklaarbare redenen naar beneden, dat het onderhoud niet veel om het lijf had het afgelopen decennium lijkt niet in overweging te worden genomen. Met andere woorden, heel veel uiterlijk vertoon, maar weer eens met de Fransche slag in elkaar gefrommelde techniek. Dat wordt nog wat met die nieuwe onderzeeërs voor de Nederlandse marine!
Ondertussen nam de burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, een duik in de Seine on aan te tonen dat de rivier schoon genoeg is voor de olympische wedstrijden van de triatleten en openwaterzwemmers. Jawel, de Franschen tonen toch maar weer dat ze sommige zaken serieus kunnen nemen, tenzij het van die slecht waarneembare verkeersdrempels zijn, waar langs een peloton zich in volle vaart moer manoeuvreren.
Terwijl Elmar Reinders niet van start ging omdat z'n eerste kind ter wereld kwam en Phil Bauhaus om niet nader verklaarde redenen ook geen deelnemer zou zijn van deze 17e etappe, werd een waaier alarm afgekondigd, eventjes leek het er op, maar de sirene van de breedbekkikker bleek uiteindelijk een vals alarm. Een gevolg van de lastige slotweek – zonder de traditionele slotrit naar Parijs – is dat de sprinters daarin geen kansen meer krijgen, alleen allround renners zien nog mogelijkheden voor een etappe overwinning. Menige sprinter heeft dan ook de pijp aan Maarten gegeven, ofwel de fiets aan de wilgen gehangen. Duitser Phil Bauhaus, nog tweede na Jasper Philipsen in de laatste sprintkans, stapte er voor het vertrek al uit, onderweg volgden Fernando Gaviria en Sam Bennett zijn voorbeeld.
De klassementsploegen waren nerveus, iedereen was nerveus, omdat er vooraf sprake was van een beetje zijwind bij de start. Het peloton brak al snel in enkele stukken, maar aangezien alle grote namen mee waren, kwam er toch controle over de onrust. Alleen Alexey Lutsenko zou nooit meer in de spits van de koers geraken, hij stapte even later met kniepijn – en bovendien in tranen – uit de wedstrijd. Alsof die situatie na allerlei kopgroepjes en kopgroepen, die aan een waanzinnig hoog tempo de koers zwaar maakten, nog niet spannend genoeg was, hadden zelfs Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel – de top 3 van het algemeen klassement – een plekje in een vlucht weten te bemachtigen. Alleen was EF Education-EasyPost – dat met Ben Healy en Richard Carapaz – het daar niet mee eens. Zij gingen rijden in het peloton en zorgden ervoor dat de achtervolgers tot de orde werden geroepen, en dat zou uiteindelijk doorslaggevende gevolgen hebben.
Met vier doordouwers, waaronder Benoot, koersend met een minuutje voorsprong, was daar dan eindelijk de tussensprint. Leider in het puntenklassement Biniam Girmay toonde zich, in het duel voor de vijfde plaats, een ware groene truidrager door sneller te zijn dan Philipsen en zo staat hij weer wat steviger in het groen. Meteen na de tussensprint volgde een soort breekpunt in het peloton. Richard Carapaz werd gelanceerd door enkele pionnen van EF Education-EasyPost en plots mocht zowat iedereen die interesse had vooruit gaan rijden. Op die manier kwam er een achtervolgende groep van liefst 48 renners tot stand, die dan wel eerst nog naar de vier leiders moesten toerijden, en dat bleek nog geen sinecure. Pas toen de weg wat steviger begon op te lopen, kon er aan de achterstand van zo’n anderhalve minuut op Benoot, Jungels, Cort en Grégoire geknabbeld worden.
Op de Col du Noyer, de langste en lastigste beklimming van de dag, zou alles op z'n plek vallen. Simon Yates ging al aan de voet op de pedalen ging staan en reed iedereen die nog voor hem op de berghelling aan het zwoegen was voorbij. Al snel ging olympisch kampioen Richard Carapaz in hoogsteigen persoon op zoek naar een misschien wel overmoedige Yates en achterhaalde hem op zo'n 3 kilometer van de top. Eenmaal aangekomen op de top was het verschil al zo’n twaalf seconden, en in de afdaling richting de slotklim Côte de Superdévoluy deed de olympische kampioen er alleen maar voorsprong bij. Het was duidelijk dat de Ecuadoriaan de sterkste vluchter van de dag was, waarmee hij eindelijk een bekroning kreeg voor zijn aanvalslust in deze Tour!
Terwijl de Franse opsporingsdienst een twintigjarige nazi arresteerde in Colmar in de Elzas, omdat hij als lid van Division française aryenne (Arische Franse divisie) een groep gewelddadige ultranationalisten had samengebracht om tijdens de Olympische Spelen aanslagen te gaan plegen en tijdens de olympische fakkeltocht dragqueen Minima Gesté aan te gaan vallen, moesten zo’n acht minuten later ook de favorieten voor het algemeen klassement het klimwerk nog afronden. In eerste instantie probeerden de mannen van Giulio Ciccone iedereen te verrassen, maar Joao Almeida – die het zou verdienen om zelf kopman te zijn van een wielerformatie - stelde al snel orde op zaken voor zijn kopman Tadej Pogacar. De aanval is de beste verdediging, moet die laatste gedacht hebben, want Pogacar ging er op anderhalve kilometer van de top vandoor, waarbij Jonas Vingegaard even niet kon volgen en ook Evenepoel moest uiteindelijk zijn meerdere erkennen in Pogacar. In de afdaling kon Vingegaard rekenen op een uitmuntende Christophe Laporte, die zich vanuit de vlucht had laten terugzakken. Op de slotklim verraste de wittetruidrager zijn concurrenten met een aanval. Pogacar keek de kat uit de boom, Vingegaard en ploegmaat Van Aert moesten achtervolgen.
Natuurlijk moeten de klassementsrenners uiteindelijk zelf de kastanjes uit het vuur halen, anders dan die orthodox-joodse groepen die hun landgenoten - die in hun ogen “minder Joods” zijn - wel aanmoedigen een ander volk te vernietigen, maar zelf vinden dat de militaire dienstplicht in strijd is met hun geloof. Hoe krom wil je het hebben? Maar goed, terug naar de koers. In het slot sprong ook de geletruidrager zelf nog weg van achter de rug van Vingegaard, maar de verschillen bleven relatief klein. Evenepoel deed wel een ‘zaakje’ door 10 seconden terug te nemen op de gele trui. Vingegaard volgde twee seconden verder, waardoor hij nog altijd zeer stevig op de tweede plaats in het algemeen klassement staat. Weliswaar na een beresterke Pogacar, die ook in etappe 17 nooit in de problemen kwam.
Terwijl de wereldse beslommeringen steeds groteskere vormen aannemen, waarbij de staat Israël het watertekort in Gaza inzet als oorlogswapen, door de watertoevoer naar Gaza af te sluiten, watervoorzieningen te vernietigen en door ervoor te zorgen dat die watervoorzieningen niet hersteld kunnen worden, het Nederlandse fop-kabinet zich maar weer eens presenteert als een gepleten persoonlijkheid betreft de steun aan Orban en de politieke verkiezings-wanorde, in het land dat een paar eeuwen geleden nog geen blanke voet op de vruchtbare bodem had gevoeld, weer een extra Covid gevalletje aan de incidenten voegt, bereid uw onraadreporter zich voor op de wielerdag van morgen. De renners zetten koers richting Barcelonnette.
Nee, dat heeft niets te maken met die Spaanse stad. Toch kent de plaats in de Ubaye Vallei wel Spaanstalige invloeden. In de negentiende eeuw emigreerden veel inwoners van het stadje naar Mexico om hun geluk te beproeven in de mijnindustrie. Bij hun terugkomst was men vergeten een hoge muur te bouwen, dus drukten hun Mexicaanse gewoontes en rituelen een stempel op de keuken en architectuur van het plaatsje. Naast deze Mexicaanse invloeden is ook het wielrennen de plaats niet vreemd. Sterker nog, de roots van één van de grootste Franse wielrenners van de laatste jaren liggen in Barcelonnette. De familie Bardet komt hier vandaan. Dus wie gaan we morgen in de aanval zien?
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
