De snelheid van respect.

Wat een contrast: De een begint aan een opgave zonder noemenswaardige ervaring, de ander heeft dat in overvloed door een langlopende carrière. De een geeft alles, het team rond hem laat geen mogelijkheid ongebruikt en – weliswaar met door een Andorraanse caféhouder bezorgde ultrasnelle wielen, deels betaald door het concurrerende team Ineos – verwezenlijkt het niet voor mogelijk gehouden succes. De ander is zo gefocust op individuele speerpunten en imago versterkende projecten waarvoor zonder pardon het team wordt opgeofferd. De een is wielrenner, in hart en nieren, ongecompliceerd. Mathieu van der Poel begrijpt de beginselen, om te winnen moet je harder fietsen dan de ander. De ander is politica, niet uit overtuiging, maar als logisch gevolg van de volgende sport op de carrièreladder. Sigrid Kaag heeft al snel begrepen dat de meest giftige exemplaren overleven in de slangenkuil. Vroeger had je Joop Zoetemelk en Hans van Mierlo, tijden waarin talent, overtuiging en doorzettingsvermogen niet alleen in de sport een voorwaarde tot succes waren.

Na de individuele tijdrit zit de gele trui nog steeds om de schouders van Mathieu van der Poel. Hij behoudt acht seconden voorsprong op Tadej Pogacar, de winnaar van de eerste tijdrit. Van der Poel verwachtte zijn gele trui kwijt te raken, omdat een tijdrit niet tot een van zijn specialiteiten behoort. Echter iedere fiets heeft 2 wielen en een stuur, hoe futuristisch ook, dus bleek dat het uiteindelijk toch uitkomt op wie de meeste kracht op de pedalen kan overbrengen. Meteen na de finish zochten winnaar van de tijdrit Pogacar en Van der Poel (5^e plaats) elkaar op. Ze gaven elkaar een knuffel. Respect voor een collega die slechts tijdens de wedstrijd een concurrent is.

Er zijn nogal wat negatieve sentimenten leesbaar en hoorbaar over de prestaties van sommige renners. De prestatie van Primož Roglič is niet tegenvallend, nee, die is van wereldklasse. Met een compleet gemummificeerd lijf zo goed rijden dat je weer in de top 10 staat, mag geen teleurstelling zijn, maar juist een teken van hoop. Klagen over dat er slechts 3 Jumbo-Visma renners bij de eerste 10 in het klassement staan. Van der Poel in het geel, Kelderman en Mollema binnen 2 minuten, de weg naar Parijs is nog zo lang. Menigeen is al weer heel snel vergeten hoe de Nederlanders er in het afgelopen decennium voorstonden.

1. Mathieu van der Poel (Alpecin-Fenix) – gele trui

2. Tadej Pogačar (UAE Emirates) op 8s

3. Wout van Aert (Jumbo-Visma) op 30s

4. Julian Alaphilippe (Deceuninck-Quick-Step) op 48s

5. Alexey Lutsenko (Astana-Premier Tech) op 1m21s

6. Pierre Latour (TotalEnergies) op 1m28s

7. Rigoberto Urán (EF Education-Nippo) op 1m29s

8. Jonas Vingegaard (Jumbo-Visma) op 1m43s

9. Richard Carapaz (INEOS Grenadiers) op 1m44s

10. Primož Roglič (Jumbo-Visma) op 1m48s

13. Wilco Kelderman (BORA-hansgrohe) op 1m56s

15. Bauke Mollema (Trek-Segafredo) op 2m08s

Morgen nog een vlakke etappe en daarna gaan we zien wie zich echt meldt om mee te strijden voor de overwinning tijdens de eerste echte beklimmingen. Het wordt een mooi en spannend weekend!