Den vierde etappe Limoges en nee, niet Parijs

Hotel de Paris, jawel en nee, niet in Parijs. Vanaf de ruime kamer hier in de binnenstad van Limoges is uw reporter instaat direct na de etappe een stukje te tikken. Nog voor het diner, nog voor de wijn. De langste etappe was geenszins de langste dag, dat moet gisteren zijn geweest! Uw onraadreporter was vroeg ter plaatse en dat alles door de snelle voiture en het feit dat ##### niet hoeft te letten op het benzine verbruik, z'n maat heeft een Europees pasje met allerlei sterretjes en een daarvan betaald de transportkosten in de breedste zin van het woord.

De eerste paar wedstrijd uren heeft uw verslaggever dus niet gezien, maar toen de wedstrijd op een groot scherm verscheen tegenover Hotel de Paris reden nog steeds de zelfde renners in een kopgroep van 4 een paar minuten voor het peloton uit. Nadat Schillinger vooraan de tussensprint had gewonnen – Sagan was de beste van het peloton – en Irizar het ene bergpuntje ten bate van ploeggenoot en bergtruidrager Jasper Stuyven had weggekaapt, voltrok zich een opvallend feit. Gougeard moest vooraan lossen, terwijl hij dit seizoen als aanvaller al meer dan duizend kilometer voor het peloton uit had gereden. Michael Mørkøv moest op zijn beurt het peloton laten gaan, als gevolg van zijn zware valpartij in de openingsrit.

Op veertig kilometer van de streep bracht het peloton de voorsprong van de vluchters terug tot onder de minuut. De drie waren vervolgens een kat voor de muis. De peloton pakte het leidende trio uiteindelijk op zeven kilometer van de meet terug. In de slotfase hielden de teams met klassementrenners hun kopmannen van voren, terwijl Katusha en Lotto Soudal het tempo voor hun sprinters bepaalden. Niets leek een koninklijke massasprint in de weg te staan, behalve de laatste 500 meter. Op de laatste steile strook bleek Kittel uiteindelijk over de grootste krachtsexplosie te beschikken, en onze Nederlandse kampioen haalde toch nog een vierde plaats, en da's knap want hij moest van ver komen. Daarvoor stak hij zijn hand in eigen boezem. “Ik had vandaag niet hele goede benen. Sep zei: ‘dat voelt iedereen’. Toen heb ik me eroverheen gezet. In de sprint kwam ik een beetje klem te zitten achter Sep. Ik moest van een eind komen. Maar goed, dat is mijn eigen schuld. Had ik maar meer van voren moeten zitten. Uiteindelijk kreeg ik ruimte en kon ik als vierde eindigen. De sprinttrein doen we pas zeven maanden, dus is het mooi dat het zo goed gaat. ”

Met deze vierde plek tankte de 23-jarige Nederlands kampioen wel vertrouwen, die in de slotfase nog een vluchtheuvel moest ontwijken. “Ik hou niet zo van remmen, dus moest ik er maar overheen springen”, lacht de Amsterdammer. “Ondanks dat ik geen goed gevoel had, was mijn sprint best sterk. Dit belooft wat voor de volgende ritten. Morgen doe ik zo zuinig mogelijk aan om te overleven. De dag erna is het weer sprinten. Dan hoop ik dat ik met de handjes in de lucht kan. Ik moet vooral leren in deze ronde.

Maar als alle puzzelstukjes in elkaar vallen, kan ik een etappe winnen.” Jawel, het kereltje is vol zelfvertrouwen. Uw reporter luisterde mee tijdens een interview met de NOS, maar vanwege de spreekwoordelijke schootsafstand tussen ondergetekende en de grand lady van de Nederlandse sportverslaggeving, bleek het een onmogelijkheid om de focus ergens anders te leggen. De avondetappe is niet meer wat het was zonder onze eigen Mart Mastodont, maar zeker niet minder informatief en ook niet minder gezellig. Alhoewel, de NOS heeft wederom zo'n jargon spuwende dopingzondaar binnen de gelederen en echt, daar heeft uw onraadreporter een gruwelijke hekel aan. Gewoon een blaaskaak die ook wel eens op de fiets heeft gezeten en in een peloton heeft rondgereden, snuivend en slikkend z'n mate naaiend, nee beste Tourvolgers, da's geen vriend van Karel Kettingkast.

Terwijl ik uit het raam zie dat mijn hoofdsponsor allerlei capriolen uithaalt op het marktplein, waarschijnlijk aangestoken door een fiets virus, begrijp ik dat het tijd wordt om mijn verplichtingen aan de sponsor in te willigen. Jawel, uw verslaggever moet iedere avond even uitleggen waar de Tour eigenlijk over gaat, dat elektrische motortjes niet zijn toegestaan, dat zweten bij grote inspanning heel gewoon is en dat je niet afstapt als het even een beetje tegen zit of als je 1 etappe hebt gewonnen. De wedstrijd duurt bekant een maand en is pas over en uit in Parijs, iedere renner wenst zich een plek in die laatste etappe. Da's nou net iets wat mijn tijdelijke reis kompaan en z'n, lulletje rozenwater met z'n blauwe twaalf-sterren kaartje, vriend en collega niets van snappen... Mocht U informatie hebben omtrent duistere wieler zaken kunt U zich altijd als klokkenspelluider melden, tot morgenochtend 10 uur in Hotel de Paris aan de 5 cours Vergniaud in Limoges. Telefoon + 33 (0)5 55 77 56 96 (vragen naar Kamer 12 Carlos Guarda de Cadeia)of een E-mail versturen: hoteldeparis87@orange.fr

Tussen hoop en vrees, bidden en smeken we de journaille goden voor beter en gezelliger gezelschap. Misschien dat de methode van Bryan Coquard de oplossing is alhoewel, tweede is nog lang niet het resultaat waarmee uw onraadreporter tevreden zou zijn.  Ahwel, morgen de eerste bergjes... we zullen het zien. Ik wens uw beste Tour volgers een gezellige middag! Met een bierje en knakworstjes en zo...