't Is me wat, beste Tour volgers. Uw onraadreporter heeft zich in het ooitje laten nemen door een paar vertegenwoordigers van de grijze golf. Ja, ik weet het, het is al weer een paar dagen geleden dat ik u een verslag doe toe komen, maar dat is geheel buiten mijn schuld! Ik ben nu weer terug op Camping Le Rey, en mag van geluk spreken dat de Portugese slaapwagen er nog staat. De eigenaren hadden de Gendarmerie al verwittigd van een verlaten voiture die een mooi plekje op hun camping in nam. Het waren avontuurlijke edoch stressvolle en zelf pijnlijke dagen. Nadat ik u de laatste maal bericht had vanuit de Tour heb ik op die morgen inderdaad een lift kunnen krijgen, alles bleek echter anders uit te pakken dan uw verslaggever ooit had kunnen bedenken.
Oh zeker, ik had het genoegen even voorbij de top van de Tourmalet, de renners voorbij te zien razen en slalommen. Het was een luxe ervaring die uw reporter in al de jaren dat hij de Tour volgt maar weinig heeft meegemaakt. Een prachtige camper, verse koffie, broodjes, uitsmijtertje en zelf Nederlandse aardappeltjes met spinazie en een gekookt eitje. Hoe de etappe verliep, wie er won, wat Bauke en Robert deden, weet uw inmiddels al. Ik heb geen idee wanneer u dit leest, uw onraadreporter's vingers trillen nog door de ervaringen die ik de afgelopen dagen had, maar natuurlijk wil ik mijn taak niet verzaken en dus verdring ik de kloppende hamer in m'n hoofd en typ met overgave midden in de nacht.
Na de etappe van woensdag bleken Mien en Joop van Vlissingen geenszins aanstalten te maken om terug te rijden naar de camping. Ze hadden betaald en afscheid genomen, iets wat ze ondergetekende verzwegen toen ik om een lift vroeg. Gisteren avond, woensdag avond dus, lag ik ongewild klem tussen twee grijze duiven in een smetloze camper op Camping de la Foret, net buiten Lourdes aan de Route de la Foret. De eigenaren van de camping, een jong stel, waren erg behulpzaam toen ik ze na een nacht van snurkende onroer mijn situatie uitlegde. Om 5 uur in de morgen werd me al een bord kippensoep opgedrongen omdat ik er, volgens Mien, nog al bleekjes uit zag.
Daarna moest ik zelfgebakken bruine brood, dik besmeerd met een laag reuzel naar binnenwerken. Ik zou en moest een goede bodem in de maag hebben omdat de mis, die om 8 uur al zou beginnen, nog al wat tijd in beslag zou nemen. De mis, Lourdes, spontaan begon mijn maag te borrelen en voor ik het wist was de camper vloer,nog smetteloos even er voor, niet meer zo schoon en vooral glibberig. Dat krijg je van kippensoep en reuzel. Ik vluchtte naar het toiletten gebouw en toen ik na een kwartiertje weer kon ademen ben ik naar de receptie gestrompeld. Gelukkig mocht ik me daar verstoppen voor de terreur van Mien en haar katholieke bekeringsdwangneurose.
Jawel, enige renners in de derde Pyreneeën rit heb ik dan toch voorbij zien komen. Op welke col de vriendelijke, naar ik verwacht van adel zijnde, Monsieur Bernard Huile de foie de Morue, precies afzette wist ik niet. Ik was al blij dat er iemand bereid was me uit m'n misère te verlossen, al had hij me midden in Parijs gebracht, alles was beter dan Lourdes. Het regende een beetje, ik zag een geel-witte trui opdoemen in de verte en mijn hoop besloot dat het Robert Geesink moest zijn. Het bleek een Belg. Langzaam kwamen me verontrustende berichten ter oren en aldus besloot ik om onze grote vriend op te bellen. Neemt hij niet op is alles goed dacht ik nog, maar hij nam de telefoon wel op.
Rui Costa moest dus voor het tweede jaar op rij opgeven. “Ik heb pijn in mijn rug en linkerbeen door de valpartij van vorige week maandag”, verklaarde hij. “Het is een zeer trieste dag: Ik heb hard gewerkt om in goede vorm aan de Tour de France te beginnen. Ik maakte offers om te proberen een goed klassement neer te zetten en nu ben ik één van de opgevers”, baalde onze Portugese coureur. “Hierbij wil ik mijn excuses aanbieden aan het team, partners, sponsors en fans voor het niet behalen van de doelstellingen die ik vooraf had”, "Kalma kalma", zei ik, "je praat niet met de internationale pers vriend, het is Karel Kettingkast maar, van de Tourgazet Plagiato, er zijn misschien 5 mensen die het lezen. “Ja maar k kan niet concurreren met de andere kopmannen. Mijn valpartij, maar ook de intensiteit en hitte van de wedstrijd hebben mij genekt, kennelijk verteer ik dat slecht.” jammerde hij nog net voordat ik het gesprek maar verbrak om zelf ook niet nog meer depressief te worden.
Robert Gesink had dus een lekke band, net op een moment dat hij dat niet gebruiken kon. Nou ja, geluk voor Bauke, want die kon nog in z'n wiel kruipen op de laatste col, en zo toch nog in de top tien blijven. Plateau de Beille bleek dus een berg te ver voor de Nederlanders en de Portugezen. Nu zult u denken, eind goed, al goed. Karel is weer terug als onraadreporter, Rodriguez wint de twaalfde etappe, Jakob Fuglsang legde beslag op de tweede plaats. Chris Froome blijft ook na vandaag in het geel. Gesink stijgt ondanks een lucht verlatend bandje wel naar plek 7, Mollema blijft tiende. Maar niets is minder waar.
Nadat ik zo'n honderd renners voorbij zag trekken, de rest heb ik niet gezien, kwam er een bus de berg afrijden. Uw onraadreporter geeft de moed niet zo snel op, dus stak ik mijn duim in de juiste richting en verdomd, de chauffeur ging in de remmen. Ik stapte in en na enig vragen bleek de weer naar Lourdes te rijden. De angst sloeg me om het hart, en ik moet er echt even bleekjes hebben uitgezien, want een man met petje en wielertenue vroeg me of ik niet een hete bak koffie zou lusten. Natuurlijk snakte ik na een dosis cafeïne, en nam het aanbod met beide verkleumde armen aan. "Achterin de bus is de keuken", zei hij met een Texaans accent, "Gewoon op de knop drukken!". Uw reporter liep de schuine helling op, de bus was bezig met een afdaling van zo'n 10%, hield een kartonnen bekertje onder het tuitje en voila, een hete bak koffie. "Hey man, welcome in the One Day Ahead team!" zei een bruin gebronst mokkel, "You want some sugar in your coffee?" Voordat ik ze duidelijk kon maken dat suiker alleen maar de smaak van koffie verbergt voor lieden die geen koffie lusten, graaide de Texaan de suikerpot uit haar handen. "You know that's the wrong one, are you crazy?" Eerlijk, Tourvolgers, het kwartje moest even vallen, maar verdomd, hij was 't. Dat verklaarde waarom er Franschen langs de kant stonden die eieren en tomaten richting de bus gooiden. Plots leek me Lourdes wel een goede bestemming; anonieme biechten, voor een kleine bijdrage vergeten de pastoors zich daar, het geen ze horen, sneller dan Greipel naar de meet sprint.
En ja, een uurtje geleden heeft het regionale pelgrim busje, vanuit Lourdes, mij hier op de camping gebracht. Afrekenen in Euro's, dat dan weer wel. Het loopt zo tegen 4 uur in de morgen. Uw reporter neemt morgen, of beter gezegd vandaag, een dagje vrij. Het kan een interessante rit worden maar misschien is er even rust voor de klassementsrenners. Dat betekent perse dat de sprinters vandaag gaan strijden om de dagzege. In Rodez ligt de finish heuvel op en deze kan beschreven worden als kort en pittig. Iets meer dan een halve kilometer is het sprinten aan bijna tien procent. U zult het wel volgen vanaf de bank... uw reporter waarschijnlijk vanaf het matras van de groene voiture. Een prettige Tourdag! Bom Dia!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten