Ik zal u mijn afscheidsrituelen van de huidige morgen besparen. Angelina zal voor eeuwig verbonden zijn met mijn gedachten aan romantiek, weelde en wielrennen. Ook de boottocht is het vernoemen niet waard, of het moest de opsomming van de maaginhoud van uw reporter zijn, die verloren ging in kolkend schuim. Eerlijkheidshalve moet ik ook mijn teleurstelling melden over de aankomst in Grande Motte, het voldoet zeker niet aan de brochure. De introductie door dhr. Pitt met Emilie Simon is van een andere orde, waarover ik niets meer zeggen wil. Gelukkig heeft ze me kunnen overhalen om mee te rijden naar haar huis in Montpellier.
Op deze zwoele zomeravond in een tuin in het oude centrum van Montpellier bevind ik me in de ideale setting voor een interview met mijn gast. In de tuin van de Direction Régionale des Affaires Culturelles speelt Emile haar muziek voor een klein publiek. Klanken die vanavond aan de wereld voorbij gaan, sober en liefdevol met een vederlichte en tegelijk soulvolle toon die de haartjes in mijn nek overeind doen staan. Of is het dat briesje dat tussen de huizen door waait?
Ik had anders verwacht wat Emilie Simon die overigens ook hier in Montpellier (17 juli 1978) geboren is, is niet alleen zangeres, maar ook componist en producent.Ze studeerde 7 jaar lyriek aan het conservatorium, voordat ze muziek uit de oudheid ging studeren aan de Sorbonne en elektronische muziek aan de IRCAM. Ze heeft eerst met jazz en rock geëxperimenteerd, maar kwam toch tot de conclusie dat ze liever elektronische muziek maakt.
Op haar debuut-CD "Emilie Simon" trapt ze niet in de voor de hand liggende val van veel triphop - veel te lange en spanningsloze tracks. Denk Björk, maar dan Frans, iets te jong, en zonder die vervelende uithalen. En let ook op de allerliefste cover van Iggy Pop's "I Wanna Be Your Dog" ooit gemaakt. Ze heeft de muziek voor de film March of the Penguins (La Marche de l'empereur) geschreven, en kreeg er in 2006 ook nog een Césars voor (Beste Originele Soundtrack).
En haar tweede CD was nog goed voor de gezondheid ook, want plantaardig...
Ze duikt hier nog wat dieper in de elektronica. Ze combineert zachte knispergeluidjes, 'microbeats' en ander moeilijk definieerbaar achtergrondgerommel met een cello, fluit of gitaar. Het resulteert in wonderlijke liedjes die een dromerige wereld oproepen, waarin planten(namen) een belangrijke rol spelen. Mijn verbazing is dus niet zo gek, wanneer ik haar nu lekkere mellow jazzy muziek hoor maken. Ik weet niet of ik een interview nog wel relevant vindt.
Voordat we vanmiddag de etappe op de TV, samen hebben beleefd, hebben we natuurlijk eerst geluncht. Ondanks de strubbelingen in mijn maag leek het me verstandig. We hebben dus lekker gegeten in Emilie's favoriete buurtrestaurant Pizz’agri.
De wandeling van vijf minuten was genoeg om ons doornat van het zweet te maken, maar de ontvangst was allerhartelijkst. De tent wordt gerund door twee aardige jongens één met lang haar en één met kort haar. Zo houd Emilie ze ook uit elkaar, vertelde ze me. "Het zijn dezelfde types", zo verklaarde ze, waarschijnlijk om dat ze mijn kjk op de wereld nog niet helemaal door had. "Omdat de langharige zijn haar regelmatig onder een doek verbergt in verband met de keukenhygiëne, zie ik nog steeds vaak het verschil niet", vertelde ze, "maar dat mag de pret niet drukken". "Tot mijn verbazing hebben we ze ook nog geen bijnamen gegeven. Dat is eigenlijk wel vreemd!"
In de diverse eetgidsen hier wordt het restaurant aangeprezen als gayvriendelijk. Dat klopt en vandaar waarschijnlijk dat aan de tafel achter ons van die Geer en Goor types zaten. Gelukkig lijken de eigenaars totaal niet op dit illustere duo, een geschikte bijnaam levert het dus ook al niet op. Het apéritief van het huis is een steeds wisselende kir, deze keer met een mengsel van appel- en bramenlikeur. Heerlijk om even "droog" bij te worden, in aangezicht van de ventilator. Ik nam een Palavas, een kleine pizza naar keuze met een salade van tomaat en mozzarella. Het gaf me het volle gevoel, waardoor de plof op de sofa van Emile, wat meer druk op de veren gaf dan bedoeld. Op het grote plasmascherm hebben we samen de etappe gezien. Ze is een echte wiellerfan.
De Brit Mark Cavendish heeft natuurlijk weer gewonnen. De renner van Team Columbia won voor Thor Hushovd en Cyril Lemoine, een Skil-Shimano renner die ik van harte geluk wens. U hebt het allen waarschijnlijk gezien. De Zwitser Fabian Cancellara behoudt de leiderstrui. We hoopten natuurlijk op Koen de Kort, bij gebrek aan initiatief van de Rabo-renners. Toen op nog 30 km van de finish het team Columbia een waaier opzette zagen we het allemaal gebeuren. Het peloton brak in twee groepen. In de eerste groep reden dertig renners waarvan niet één van de Raboploeg.
Op 27 km van de streep werden de vier vluchters van de dag gegrepen, jammer maar zo gaat het meestal. Het peloton nam nooit tijd terug op de eerste groep waar Team Columbia, Astana en Skil-Shimano ronddraaiden. Ik denk samen met Emilie, dat het nog een eigenaardige tour gaat worden.
Een reactie van één der lezers, verweet me dat ik stalenrossen met echte paarden vergeleek. Het sneed geen hout. Ik heb echter beelden gezien van expirimentele fietsen, waarin ik toch een gelijkenis dacht te herkennen. Hormoniaal zouden deze fietsen wel eens de zelfde middelen kunnen gebruiken als de echte PK's.
Emilie Simon maakt haar muziek met gevoel. Ik ga haar niet uit deze trance halen. We luisteren en zweven weg over de laaghangende mist van de Azur. Morgen toch maar eens proberen lijfelijk aanwezig te zijn in de tour. Ik ben benieuwd of de Skill ploeg nog kruit heeft om te verschieten. Straks nog lekker een glas wijn met Emilie, is het niet hier aan deze tafel, dan misschien als afzakker in haar geweldige appartement. Nog slechts een druk op de toest verzenden, en uw reporter kan zijn laptop dichtslaan voor vandaag. Morgen vroeg zullen we zien hoe de stand der zaken is in uw aller tourtoto. Dankzij Samuel Dumoulin heeft ons alterego Het Derde Wiel toch nog hoop op enige kennis van het jargon. Wat niet mag resulteren in de uitslagen, de onderste 10 plaatsten zullen het domein van resultaat wel blijven.
Respect voor deelnemer AnqueTiel, een vooruitziende blik of .......
Bon Noite,
Karel Kettingkast
Voor de volledigheid, het boven genoemde restaurant vindt u op:
60, Avenue Ecole d'Agriculture 34000 Montpellier
Tel : 04 67 04 15 98
Geen opmerkingen:
Een reactie posten