Onder de wolken verdwijnt Parijs, de romantiek verbergt zich onder een laag modder. De Tour is voorbij.

Onder de wolken verdwijnt Parijs. De voormalige stad van de liefde, de agglomeratie van rijke en arme wijken, de plaats waar de uitbuitingsdrang van het kapitalisme excelleert in de banlieues, waar de ongekleurde werkelijkheid wordt weergegeven door gele hesjes, droomloze daklozen en omstandigheden die doen herinneren aan de middeleeuwen alwaar de rechten van de sterkste en de meest scrupuleuze gelden. In het vliegtuig slaapt een vermoeide Wout van Aert die, door zijn straffe ritzege op de Champs-Élysées en de daarbij horende festiviteiten, nog maar net op tijd kon inchecken op de Charles de Gaulle luchthaven, om zijn Olympische reis richting Tokio aan te vangen. Het schavot der winnaars is al weer afgebroken, De Tour is niet meer. Gisteren leek de Parijse “langelindelaan” even letterlijk de Boulevard of Broken Dreams voor Mark Cavendish die er niet in slaagde om de 35^ste record overwinning in de wacht te slepen. Misschien zien we hem volgend jaar nog een keer terug, maar dan moet hij het waarschijnlijk opnemen tegen, de dan 77 jarige kannibaal, want het ego van meneer Merckx laat zo’n verlate Tourdeelname waarschijnlijk niet verhinderen. Met een beetje training en de juiste middelen uit vroeger tijden kan dat nog een spektakel worden.

De jonge generatie laat zien dat – als ze niet door de mastodonten en positieplakkende elite worden gehinderd in hun ontwikkeling – al vroeg rijp zijn, instaat zijn tot overwinnen en daarbij ook nog eens een verfrissende eerlijkheid kunnen opbrengen. Tadej Pogačar, Greta Thunberg, Jonas Vingegaard, Amanda Gorman en vele anderen, allemaal succesvol in hun eigen sport of vakgebied, met als gemene deler de niet aflaatbare passie die ze hebben voor hun doel. Waarbij winst, in een wereld vol compassie loze machtzoekers, word uitgedrukt in Dollars of Euro’s, staat er een nieuwe generatie op waar een gele trui, een schone lucht, een leefbare wereld of de uitdrukkingskracht van het compassievolle woord als overwinning wordt beschouwd.

Terwijl de Tourkaravaan de laatste kilometers af werkte op die zonnige zondag in Parijs, waren er op het “tweede scherm” heel andere beelden te zien. Nee, het bezoek van Merkel aan het door modderstromen getroffen gebied in Duitsland was niet het hoogtepunt, alhoewel zij in de ladder van respect vele treden hoger staat dan de schlemielige minister president waar we in Nederland mee opgescheept zitten. Het meest in het oog springende beeld was de inzet waarmee een uit Bonn afgereisde schoonmaakploeg zich als vrijwilligers uit de naad werkten om de getroffenen te helpen. Ja, ervaren schoonmakers van Afrikaanse, Arabische, Turkse en Marokkaanse afkomst die hielpen om de modderzee te verwijderen uit een plaatselijke slagerij, die tot aan de heupen in de drek woelden om persoonlijke bezittingen te redden van mensen die ze niet kenden, waar ze geen enkele relatie mee hebben. Waarom ze naar het rampgebied waren afgereisd vroeg een journalist van de WDR. “In tijden van nood moeten we elkaar helpen”, was het antwoord van een jongeman die slechts twee jaar geleden als Syrische vluchteling in Duitsland was beland. De slager had het er schijnbaar moeilijk mee, aan de ene kant selfie makende ramptoeristen die het werk van brandweer, leger en vrijwilligers bemoeilijkten en aan de andere kant de mensen die hij verafschuwd en tot eergisteren nog als de schuldige aanwees van alle ellende in zijn regio, maar die hem nu bijstonden in deze verschrikkelijke tijden van nood. Of hij bij de verkiezingen weer op de AfD zou gaan stemmen liet hij in het midden. Heldendaden worden tenslotte net zo snel vergeten als lessen uit het verleden.

De Tour is voorbij. De romantiek van winnen en verliezen, vallen en opstaan gaat zich verschuilen achter de beslommeringen van het alledaagse leven. Wellicht zullen er nog spectaculaire overwinningen te zien zijn op de Olympische spelen en later nog in de Vuelta (als die niet wordt geannuleerd wegens de onvermoeibaar uitbreidende pandemie), maar de mooie televisie beelden, de verhalen en het culturele erfgoed van de Tour blijft uniek. We zullen weer 11 maanden moeten wachten op de dag die komen gaat, want een ding is zeker, de Tour wacht op niemand.