Het was een
prachtige dag voor de lage landen, beste wielervrienden. Het leek wel of alle
gebeurtenissen, gereduceerd in hoogtepunten van enkele seconden, zich aan, de
beeldbuis gekluisterde liefhebbers van de vaderlandse topsport, presenteerde
gedurende deze heilige zondag. Terwijl in Boedapest de Orban garde van beveiligers
alle regenboogvlaggen van Nederlandse voetbalfans in beslag namen – vlaggetjes
en regenboogzweetbandjes die gratis op Schiphol werden uitgedeeld zodat
argeloze, in het oranje gestoken, reizigers het risico op zich namen om de hete
kolen uit de homofobe brei achter het voormalig ijzeren gordijn uit het vuur te
halen voor Haagse predikers – en ons nieuwe wieler fenomeen Ide Schelling
onvermoeibaar de ene na de ander poging waagde om uit de greep van het peloton
te komen, reed Max Verstappen in Oostenrijk met 40 seconden voorsprong op Hamilton
over de finish.
De aanhouder
wint, dus lukte het de bolletjestruidrager uiteindelijk om samen met Edward
Theuns (Trek-Segafredo), Anthony Perez (Cofidis), Simon Clarke (Qhubeka
NextHash) en Jonas Koch (Intermarché-Wanty-Gobert) toch weg te rijden. Terwijl
de Tourorganisatie geld bijeen sprokkelde door o.a. Luke Roberts (ploegleider
Team DSM) een boete van 200 Zwitserse Franken op te leggen wegens plassen in
het openbaar, omdat ze de renner in kwestie niet konden identificeren, wist
Perez het eerste bergpuntje te pakken, waardoor hij op gelijke hoogte kwam in
het bergklassement als Schelling. Op de tweede klim werd duidelijk wat
wilskracht eigenlijk allemaal in zich heeft, Schelling reed in het “rood”,
perste alles uit de vermoeide spieren maar speelde het klaar om dat ene puntje
te pakken. Dat hij daarmee de bolletjes trui, achteraf gezien, niet zeker
stelde, was voor niemand te voorzien.
Het peloton hield de afstand tot de koplopers op een gepaste marge van 2
minuten. Achterin het peloton reden vooral de slachtoffers van gisteren, maar
ondanks kneuzingen, schaafwonden en hechtingen bleken de meeste nog steeds in
staat de moraal op te brengen om gewoon door te gaan – echte mannen vergeleken
met voetballers die bij de minst of geringste aanraking met de zachte grasmat
al kermend hun pijn tot uitdrukking brengen. Tony Martin, de Pantser, sleurde
met een tempo van de TGV op kop, waardoor, de inmiddels uit de kopgroep
weggereden Belg, Theuns nog voor de voet van de Mûr-de-Bretagne werd teruggefloten. Er zouden meer mensen teruggefloten worden vandaag, dat vermoeden had
uw onraadreporter al, maar er zijn nu eenmaal “grote” sportmensen die je nog
niet met een complete fanfare terugfluit.
Bij de eerste beklimming van de Mûr-de-Bretagne, op 17 kilometer van de meet,
plaatste Mathieu van der Poel de eerste en enige aanval. De kopman van
Alpecin-Fenix reed eventjes achttien seconden weg en kwam als eerste over de
meet, waardoor hij naast de bergpunten ook acht bonificatieseconden pakte. De
twee kemphanen en landgenoten Tadej Pogačar en Primož Roglič volgden op
eerbiedvolle afstand en bleven geletruidrager Julian Alaphilippe nipt voor. Het
was, nadat een plaatselijk rondje was afgelegd, Nairo Quintana die als eerste
op de pedalen ging staan, maar die demarrage werd direct gevolgd door Van der
Poel himself. Na wat schermutselingen en een paar meter voorsprong sloeg de Nederlander
direct een gat met zoveel overtuiging dat de aluminium pedalen van de volgers
aanvoelde als lood. Met zes seconden voorsprong op Pogačar en Roglič kwam hij
over de meet. Landgenoot Wilco Kelderman werd knap vierde, waarna Alaphilippe
en Bauke Mollema over de meet kwamen.
Na de aankomst droeg een bijzonder emotionele Van der Poel z'n zege op aan
grootvader Raymond Poulidor, die in z'n carrière nooit de gele trui wist te
pakken. “Ik heb er geen woorden voor. Deze overwinning draag ik op aan mijn
overleden grootvader,” sprak hij uit. In de schaduw van
het gele succes van Mathieu van der Poel wist Wilco Kelderman knap vierde te
worden. De kopman van BORA-hansgrohe was de enige die Tadej Pogačar en Primož
Roglič kon volgen. Naast de ritwinst en de gele trui mocht Van der Poel ook de
bolletjestrui in ontvangst nemen. Ide Schelling is tweede in dat klassement en
mag – omdat Van der Poel al het geel heeft – de bergtrui maandag aantrekken.
Van der Poel zal de Tour niet uitrijden, de Olympische spelen lonken, waarop
hij een gouden plak wil halen op de mountain bike. Een plan wat van te voren al
besproken is, zo kan het ook natuurlijk. Anders dan een Nederlands voetbal
elftal dat geen elftal bleek te zijn. Ide Schelling en Mathieu Van der Poel
laten wat dat betreft een boodschap achter. Wilskracht is iets anders dan duur
betaald talent. Uw onraadreporter is niet zo van het grasmat spelletje en heeft
er ook helemaal geen moeite mee dat er nu meer tijd vrij komt op de Nederlandse
televisie voor sporten waarbij passie, snelheid en taaiheid de eigenschappen
zijn waarmee je een wedstrijd kunt winnen. Oh zeker, spijtig voor het voetbalgekke Portugal, hulde aan de Belgen, maar met een jankende, spartelende, met gouden
schoenen vereerde grootheid die bij het eerste lichamelijke contact, als een
volleerde drama acteur, een toneelspel opvoert, kun je een nuchtere rode
duivels achtige afstraffing verwachten.
De komende dagen zullen redelijk vlak zijn in de Tour. Sprinters? Wie zal het
zeggen. Uw verslaggever heeft er een lange dag van gemaakt, morgen (straks)
weer een rit die het verlangen om de nog immer dienstdoende voiture weer eens
door het Bretonse landschap te sturen, wie weet volgend jaar….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten