Het Pyreneeën
weekend zit er op, beste Tour volgers. Het mag geen verrassing zijn dat het op
en neer ging met zowel de prestaties, winstverwachtingen en niet te vermijden
verliezen. Nans Peters won de eerste rit. De Fransman was in Loudenvielle de
beste renner uit een vroege vlucht. Tweede werd Toms Skujins, derde Carlos
Verona. De voortekenen begonnen zich uit te kristalliseren bij de klassementsrenners,
zo won Tadej Pogačar veel tijd, terwijl Tom Dumoulin het groepje der favorieten
moest laten gaan. De dag erop kwam weliswaar Primož Roglič nooit echt in de
problemen maar om, voor uw onraadverslager, niet te verklaren redenen sluipt er
enige hoogmoed in de Nederlandse formatie en werd er op Drs. P. achtige wijze gejaagd
achter Marc Hirschi, die op zijn 22ste een solo van negentig kilometer afrondde
in zijn allereerste Tour de France. Het mocht helaas niet zo zijn voor de
Zwitser, vlak voor de streep werd hij ingehaald door een favorieten groep. In de
sprint die volgde werd hij verslagen. Voor Hirschi restte een derde plek en de
Prijs voor de Strijdlust.
Strijdlust, niet te verwarren met opportunisme, maakt de Tour tot wat het is!
Tom Dumoulin verdwijnt langzaam van de kandidaat-Tourwinnaar lijst, met hangen
en wurgen volgt hij de zogenaamde favorieten. Strijdlust is dus iets wat
mentaal wordt aangestuurd en om de een of andere redenen heeft onze Limburger
niet het besef dat zijn “mindere benen” niet onder doen voor al die anderen. Het
enige verschil is dat hij zich niet kan inleven in pijn die renners om hem heen
zo goed weten te verbergen. De anderen zijn net zo slecht, of net zo goed. Waar
Mollema hoop haalt uit het feit dat hij op het einde van de etappe alsnog dicht
in de buurt van de eersten die over de meet komen weet te geraken, is zo’n
zelfde situatie voor Dumoulin een rede om de ambitie negatief bij te stellen.
Kijk naar de strijdlust van iemand als Thibaut Pinot die opnieuw zijn droom in
duigen zag vallen door rugklachten tijdens de eerste serieuze bergen en met
grote achterstand binnen kwam om vervolgens de dag erna het toch weer te
proberen. Ja, dat zou je kunnen uitleggen als opportunisme, maar vooral als een
teken van
mentale weerbaarheid.
Als een atleet
fysiek en mentaal afziet, vinden sommigen de helderheid en kracht om hun
gedachten te verzetten, sommige missen die karakter component gewoon. Neem nu
Fabio Aru, die in de rit naar Laruns er op de eerste klim al de brui aan gaf.
Aru heeft een naam te verdedigen binnen het peloton en is commercieel gezien
nogal belangrijk voor de ploeg, waarschijnlijk de reden waarom hij, ondanks
zijn mindere conditie, toch werd opgesteld in het team. UAE Emirates is nu erg teleurgesteld in Fabio,
maar zijn het niet de groep trainers en coaches die zich moeten verantwoorden? Zoals
de ploegarts van Wout Poels, die schijnbaar ook door de commerciële druk zijn
medische verantwoording naast zich neerlegt.
Wederom moeten we,
als Nederlandse wielerliefhebbers, wachten en hopen om eindelijk weer een Nederlandse
Tourwinnaar op het schavot on Parijs te zien. Volgend jaar staan er misschien
wel 5 Nederlandse kopmannen aan de start. Wilco Kelderman die naar BORA-Hansgrohe
verhuisd, Mollema die je nooit mag onderschatten, Wout Poels die zonder de pech
van dit jaar ook niet voor de anderen onder doet, Kruijswijk en Dumoulin die
eindelijk eens profijt zouden moeten hebben van het rijden in een Nederlandse
ploeg, en waarin internationale coureurs nu eindelijk eens voor een Nederlandse
kopman zouden moeten rijden in plaats van andersom. Met de komst van Sam Oomen zou
de Tour selectie een groter aandeel landgenoten kunnen hebben.
Ook een nieuwe aanwinst van de Jumbo ploeg is David Dekker (Jawel, de zoon
van..), die in de Giro d ’Italia (voor onder 23 jaar) tijdens een afdaling op
een recht stuk door een gat in de weg en over de kop sloeg. Dekker werd daarna
overgebracht naar een Italiaans ziekenhuis. Geen breuken maar wel tien
hechtingen in zijn gezicht en een afgebroken voortand. Het is een van de
bijkomende rafelranden van het wielrennen. Er zijn al heel wat coureurs door
het “oog van de naald” gekropen de afgelopen jaren en het is een wonder dat
ondanks het lakse veiligheidsbeleid van de UCI er “slechts” een paar doden te
betreuren zijn. Een rustdag als vandaag is goed om wat tijd te besteden aan
reflectie. Natuurlijk is het ook afwachten wat de uitslag van de omvangrijke
Corona test zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten