Ahwel, Uw onraadreporter heeft de groene voiture door het Belgische land gemanoeuvreerd. 't zal zo rond vier uur geweest zijn van morgen dat ik het bed achter in de bus opzocht. Wat ik niet gezien had in het donker is dat ik geparkeerd had op een plaats waar, het aan de reactie van de eigenaar van het pand waarvoor ik stond, niet zo op prijs werd gesteld. Ik begreep de commotie echt niet want due Taverne genaamd L'Abreuvoir hier in Bierwart is alleen maar open op afspraak! 't zal wel weer aan de Tour liggen, en om verdere ruzie te voorkomen heb ik maar snel de wagen gestart en op de vlucht geslagen voor die boze Belg. In de achteruitkijkspiegel zag ik 'm een enorme biertap naar buiten rijden...
Uw verslaggever hoeft u natuurlijk niet uit te leggen dat de Muur van Hoei vooral bekend is door de Waalse klassieker “De Waalse Pijl”, welke al sinds 1984 verreden wordt met een finale aankomst op de Muur van Huy. Vorig jaar won Alejandro Valverde de klim voor Daniel Martin en Kwiatkowski. Het lag dus in de verwachting dat De Muur van Hoei voor een spannende ontknoping van deze etappe zou zorgen, maar dat was na het verdikt van de massale valpartij me even niet belangrijk.
Waar ik me het ergste aan stoorde waren sommige ploegleiers van onder meer Astana en die Patrick Lefevere, die het dus onzin vonden dat de rit geneutraliseerd werd omdat er geen medische staf meer voor handen was in de wedstrijd na de massale crash, elke dokter was immers bezig met één of andere renner en vooraan waren ook geen ambulances meer aanwezig. Logisch dus dat er even halt werd gemaakt. Mocht die Lefevere nog eens in de sloot of tegen een boom rijden; Niet Stoppen! Geen dokter aan vuilmaken, die zijn er voor de renners en hun veiligheid.
De balans van de crash was bijzonder zwaar: opgave van Neerlands hoop Tom Dumoulin, waarom moet het nu telkens mis gaan met de Nederlanders als er net een sprankeltje hoop is geboren. William Bonnet, die aan een rotvaart tegen de grond ging en een nekbrace om kreeg. Ook Simon Gerrans en Dimitry Kozontchuk moesten de strijd staken. Andere renners zoals Cancellara, Vansummeren, Michael Matthews, Daniel Oss, Jack Bauer, Gregory Henderson en ook onze vriend Rui Costa raakten eveneens gehavend, maar zitten (voorlopig) nog in koers. Groot respect voor Laurens ten Dam, die gewoon z'n schouder weer op de plaats liet duwen, op de fiets stapte en na einde van de etappe bevestigde dat het al wat minder zeer deed. Wat een Held! De uitslag hebt U kunnen zien, daar hoeft uw reporter geen woorden aan vuil te maken, uiteindelijk toch nog een eerlijke strijd, man tegen man.
Ik heb het peloton een paar straten verderop, alwaar van ik ben gevlucht vanmorgen, voorbij zien schuiven. Toen nog vol goede hoop en met een lachende Tom DuMoulin in hun midden. Met m'n laptop, het dongeltje en onder het genot van een heerlijk flesje rode vloeistof. Geloof het of niet, maar Uw reporter heeft is weer eens met z'n neus in de boter gevallen, nou ja, slakkenslijm eerder, maar Mevr. De Wulf, de uitbaatster van Ferme du Vieux Tilleul, was zo vriendelijk om me een plaatsje te toe te staan op haar inrit. Ik zal morgen vroeg uit de veren moeten om mijn verdere loopbaan als reporter veilig te stellen door er serieus werk van te maken. Vooralsnog is het gezellig hier op de boerderij van Corinne Flamand de Wulf, ja zo heet ze echt, en ze maakt zich druk met het telen de traditionele producten van de regio tarwe, gerst, suikerbiet, pompoenen, pastinaken en andere vergeten groenten.
Nou ik zal ze hier niet snel vergeten want hier bij Ferme du Vieux Tilleul hebben ze zich ook gespecialiseerd in de kweek, de selectie en de culinaire omvorming van de PETITS-GRIS escargots. Ze verkopen ze zelfs onder het gedeponeerde merk ESCARGOTS PETITS GRIS de NAMUR®. Ook al zegt de legende dat de Naamse bevolking traag is, de slijmjurken hebben echter niet veel tijd genomen om zich een plaats te veroveren op de beste restaurant tafels, overal in België. Jawel, het was een verplichting, het proeven. Een emotionele martelgang waaraan ik nog menig psycholoog bezoek zal moeten besteden om daar ooit overheen te komen. Maar ach, het zijn lieve mensen die Corinne en haar ega Marc, en ze hebben succes. Gelukkig was er genoeg keus uit plaatselijke biersoorten om de slakkensporen uit m'n strottenhoofd te spoelen.
Morgen dus richting Cambrai, jawel de eerste Tour-week blijft maar voor verrassingen zorgen. In de vierde rit geen deltawerken of steile muren, maar iets waar het peloton misschien nog wel meer angst voor heeft: kasseien. Tussen de desolate, uitgestrekte velden van het troosteloze Noord-Franschen land vinden de renners zeven stroken belegd met kinderkupkes op hun weg. Zes daarvan, met een totale lengte van 11,3 kilometer, liggen in de laatste 50 van de 224 kilometer lange etappe en tevens langste uit deze Tour. Genoeg ingrediënten om weer een slagveld mee aan te richten, zeker als ook de weergoden zich mengen. Ik zal zien waar ik mijn slaap en kantoor vierwieler kan onderbrengen. Voor straks wens ik u, trouwe lezer van de Tourgazet Plagiato een goede nachtrust toe, ik ga ook vroeg op mijn matrasje. Bon Noite!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten